yaşlandıkça insana işleyen ukalalık duygusu

lanet bir şeydir.

buradaki ukalalık, daha çok akıl verme, nasihat etme anlamında.

her ne kadar iyi niyetlerle süslü olsa da çoğu zaman bir başkasından ne yapması gerektiğini duymak insana her zaman zulüm gelir. bir başkasının kendi yaşamında yaptıkları veya yapamadıkları ile sizin yaşantınızı analiz etmesini sindiremessiniz.

erken yaşlarda böyledir de, yaş ilerledikçe, üstelik hiç istememenize rağmen yaşça sizden küçük olan insanlarla dialoglarınızda kendinizi birden saçma saçma öğütler verirken bulursunuz.

o zamanında duymaktan nefret ettiğiniz, zamanında ben şöyle yaptımlı cümleler neredeyse otomatiğe bağlanmış şekilde sizin dudaklarınızdan çıkar. üstelik bunu yapmayı hiç sevmezken.

zannederim genlerimizde böyle bir ukalalık geni taşıyoruz. yıllar geçtikçe bu meret daha bir etkin şekilde faliyete geçmeye başlıyor, çenemizi tutamıyoruz.

evet, evet kesinlikle genlerin işi bu. yoksa banane anacığım kendi beceremediğim hayat hakkında başkasına ne ahkam kescem allasen.