yazarların söyleyemeyip içinde kalan şeyler

soğuk bir kış gecesi bursa garajaltı tarafından osmangazi metro istasyonuna yürüyordum. gece saat 23:00 civarı.
karşıma 10 kişilik falan bir grup çıktı. sigara istediler. ama böyle laubali hareketler...
bende ''yok abiler kullanmıyorum'' demiştim. böyle baktılar falan. sonra ''iyi bakalım'' deyip aşağı doğu yürümeye başladılar. bende yukarı yürüyordum. aramızdaki mesafe açılınca bir özgüven geldi bana.
arkamı dönüp baktım ve içimden;
''hepinizin amına koyayım ulan piçler'' diye bağırmak geldi. ama yapamadım. içimde kalmıştı bu.

Bana ne yaptıysan, aynısını kocanın ailesinden çek. Köpek köpeği ısırmaz derler ama sen o köpekleri kavga ederken gör.

''baba seni çok seviyorum.''

aradığım tüm bedenlerde yoktun.
Hiç birine "o da sen değilsin" diyemedim.
ama hepsi sen olmadıklarının farkındaydı.

hepsine demek isterdim. "siz değilsiniz"

sana da hiç var olmadığını söylebilmek isterdim. Bir gün senle tanışırsam söyleyeceğim. o güne kadar başka bedenlerde tüm sınırları zorlayarak seni aramaya devam edeceğim.