yalnızlık hakkında yorumum

tespitli yorumdur.
ayrı bir konu yalnızlık. yalnızım diyen insanların etrafı insandan geçilmez. bu insanların yanındakiler o kadar çoktur ki iğne atsan yere düşmez. ben gerçek yalnızlıktan bahsediyorum. ömrünün sonbaharında bile yalnızlık ve burukluktan, pişmanlıklardan, vazgeçişlerden ve vazgeçişlerimden.

emeklemeyi yeni öğrenen çocuğun hemen büyümek istemesi gibi. önünde binlerce dönemeçlerle.

insan iletişebilmelidir. mesleğini, ailesini, arkadaşlarını ve geleceğini iletişim üzerine kurar. iletişim her şeydir. o kadar önemli olmasa internet denen zırva hayatımızı ele geçirmezdi.

iletişime o kadar açız ki uygulamaları 2000 den beri türüyor.

gelelim benim muzdarip olduğum yalnızlığımsı şeye. benimki yalnızlık değil aslında. görünmez olduğumu düşünüyorum.

kimsenin beni görmemesi, anonimde herkesin görünmeyen nefreti ve ben.

ben ve kin, kin ve ben.

sagopanın şarkısından bir replikteki gibi acımasızca geçio giden zamandan geriye kalan sadece yalnızlıklarımızdı.

yalnızlıklarımdı.

her şey yalnızlıktan.