vatan uğruna pkk ile savaşmış şehitlerimiz

öte tarafta birilerinin(mesela mevcut hükümetin) götünden kan alacak şehitlerimizdir.

an itibariyle kemikleri sızlayan merhumlardır.

rte ve avanesini ahirette yakalarına yapışmak için sabırsızlıkla bekleyen şehitlerdir.

aslında çoğu askerliğin mecburi hizmet olmasından dolayı şehit olan evlatlarımızdır. bakalım profesyonel askerlik ne zamana kısmet olacak...

bu ugurda ölmeyip eli, kolu, bacagı kopan, kör olan, sagır olan hatta psikolojisi bozulup tedavi görenler de var. herkesin içi acıyor ama rezil medya bu konulara yer vermiyor. insanların kanayan bu yarasına 10 saniyeligine deginiyorlar. her şehit elbet hesap soracaktır.

yanlarına yeni şehitlerin gelmesini istemedikleri için, kardeş kavgasının son bulması için yapılanları izliyor, taş koymaya çalışanlara lanet okuyorlardır. zira onlar ölmezler.

orta yaşa ulaşmış bir türk genci olarak kendilerinden özür dilediğim şehitlerimizdir..

özür diliyorum çünkü, her ne kadar mevcut iktidara oy vermesem de, olan olayları sessizce izliyorum.. elimden bir şey gelmiyor.. kızıyorum kendime.. sustuğum sessiz kaldığım için en az bu olaylarda mesul olanlar kadar suçlu hissediyorum kendimi..

sizlerden gerçekten özür diliyorum.. şerefsizler yüzünden koruyamadım emanetinizi..

özür dilerim..

hükümet tarafından takdir görmemiş vatan evlatlarıdır. devlet büyüklerimiz tarafından; pkk lılara verilen önem ve değerin onda biri onlara verilseydi, bu evlatların ailelerinin acısının üstüne acı katılmamış olacaktı...

şuanki durumu görüp, kemikleri sızlayan vatan evlatlarıdır.

elleri her iki cihanda oğlunu 21 gün askere gönderip sırtında türk bayrağı ile koşturmaya utanmayan recep tayyip erdoğan ın yakalarında olacak evlatlarımız.

Ona "Haydi
Savaşa dediler
Başka birşey
Söylemediler

Aldılar
köyünden
Davulla zurnayla
Geride üç çocuk
Bir eş ve bir
ana

Eline bir silah
Tutuşturdular
Ve karşılaştı
Düşman
ordular

Vurulup düştü
ilk çatışmada
Göğsünde bir
oyuk
Üç delik alnında

"Ey bu topraklar için
Toprağa
düşen"
Bir karış toprağın
Var mıydı yaşarken?

Ataol BEHRAMOĞLU