sözlük yazarlarının aşk hikayeleri

ateşli olan hikayelerdir.
bursa sarı alan orman köşklerinde şehvetli biçimde sevişmeyi konu alır.
dışarıda lapa lapa kar yağarken kulübe içinde dudak dudağa idik.
neyse geri kalanını gece vakti anlatırım.
(bkz: artı 18)

iyi yazmışsın. "devamı nerede?" denilen hikayelerdir.

Ardıç, bu deli sevdaya müziği ile anlatırım Bi akşam.

ZAMAN: ORTAOKULUN BiTTiĞi YAZ.
YER: BiZiM SiTE.

ORTAOKUL BiTMiŞ ARTIK GENÇ SINIFINA RESMEN GiRMiŞiM. iLK DEFA O YAZ KIYAFETLERiMi ANNEM DEĞiL BEN SEÇMiŞiM. SiTE DEDiĞiM BiZiM KÖYÜN KÜÇÜĞÜ. 100 DAiRENiN 60 I HISIM AKRABA. GECE 2-3 KADAR SiTEDE GENÇLER TOPLANIYOR SOHBET EDiYORUZ. KAHKAHALAR ÇEKiRDEKLER OYUNLAR....

VE O GELDi BiR GÜN. KOMŞUNUN YEĞENi 'iSTANBULLU'.

O ZAMANA KADAR GÖRDÜĞÜM EN YAKIŞIKLI KiŞi. SiTE 100 DAiRE YAŞ ORTALAMASI UYAN EN AZ 40 KiŞiYiZ. BUNUN 10 - 15 i KIZLAR iŞTE. BU iSTANBULLU GELDi HERKES BiRBiRiNE GiRDi. HERKES YARIŞTA. FONDA SEZEN AKSU - SEN BiZiM MAHALLEYE GELDiN GELDiN GELELi CANIM. BiZ DE NE AKIL KALDI NE DE FiKiR. BiTTiK. KIZLAR KONUYU EGOYA ÇEViRDi. BiR TÜR STANDART BELiRLER GiBi. iSTANBULLU iLE ÇIKANLAR GÜZELLER LiSTESi OLDU SANKi. ÇOCUKTAN ÇOK ÖZGÜVEN YENiLEME SAVAŞI SANKi. BEN DE iŞTE GÖZLÜKLÜ DAHA EFEMiNE ÖYLE SÜSLÜ PÜSLÜ OLMAYAN BiR KIZIM. AMA AŞIĞIM. NAPICAM BiLMiYORUM.

GÜNLER GELDi GEÇTi. iSTANBULLUNUN KONUŞUP ÇIKMADIĞI TEK KIZ BENiM. iSTANBULLUYA KIZ BiLE AYARLADIM YANi SiZ DÜŞÜNÜN. SIRF BERABER VAKiT GEÇiREBiLEYiM DiYE. NE EZiKLiK DEĞiL Mi? BENiM GÖZÜMDE iSE ONA AŞKLA BAKAN BiR BENiM TABi.

YAZ BiTTi. iSTANBULLU GiTTi. BEN BALKONDAYIM GiTTiĞi GECE. GÖZÜMDEN AKAN iKi DAMLA. FONDA NiLÜFER - CADDELERDE RÜZGAR AKLIMDA AŞK VAR.

O BENiM ONU SEVDiĞiMi HiÇ BiLMEDi.

Başkasıyla çıktı.

(#35740867) olum sen naptın yaa. içim parçalandı, acına ortak oldum. uzun yazıları sevmem ama hepsini okudum. başın sağolsun kardeşim. dicek bisey bulamıyorum.

bu satırları yazmaya başlamadan önce son dal sigaramı yaktığımı bilmenizi isterim.

2016 senesinin eylül ayı saat akşam 7 gibi bir mesaj sesiyle irkildim, mesajı açtığımda dışarı çıkalım mı ? yazıyordu. "olur ben hazırım " dedim.tamam 10 dakika sonra caminin oradayım mesajını gördükten sonra hemen çıktım dışarı, tam 35 saniye sonra caminin önündeydim, her zaman ki gibi beş dakika gecikti ama "bende şimdi geldim" dedim.
bu tür akşam gezmelerinde sıkça yapıtığımız gibi çekirdeğimizi ve suyumuzu aldık indik sahile, normalde
çekirdek çitleye çitleye yürürdük sahil boyunca ama bu sefer "yorgunum biraz oturalım mı bu sefer " dedi.
olur dedim, denize sıfır bir taşın üzerine oturduk ve havadan sudan sohbet etmeye başladık.
bolca kahkahalı bir geyik muhabbetinden sonra uzun bir sessizlik oldu, bu sessizliği "sende gidiyorsun demek" cümlesiyle bitirdi.
(iş için şehir dışına gideceğimi önceden konuşmuştuk, kendiside zaten bulunduğumuz şehirde değil başka bir şehirde üniversite okuyordu)
evet dedim gitmek zorundayım her ne kadar buraları çok sevsem de gitmek en doğrusu.
iyi madem gitmek istiyorsun karar senin dedi, bir resim çekinelim mi ? gittiğinde buraları özlersen bakarsın o resme dedi. olur dedim güzel olur.(çocukluğumuzdan beri arkadaş olduğum bu kişiyle toplasanız 3-4 resimim ancak vardır) telefonunun ön kamerasını açtı ve başını omzuma yasladı, belkide hayatımda hissettiğim en tuhaf duyguydu. resim çekildikten sonra doğruldu, gözlerinin içine bakarak hayatımda yaşadığım en huzurlu 3 saniye için teşekkürler dedim. karanlık olmasına rağmen yanaklarının kızardığını fark ettim, o her zaman ki mükemmel gülüşünü yaptı ve tekrar omzuma başını koydu.yaklaşık 20 dakika hiç konuşmadan dalga sesleri eşliğinde aynı pozisyonda durduk, hatta rahatsız olmasın diye nefes almamayı bile düşündüm.
20-25 dakika sonra kafasını yüzüme çevirdi ve kalbin çok hızlı atıyor dedi, o söyleyene kadar kalbimin attığının bile farkında değildim açıkcası. hayatımda geçirdiğim en güzel yarım saati bir telefon sesi bozdu, "eve gitmem gerek" dedi.evine kadar bıraktım saat erkendi ve yapacak hiç bir şeyim yoktu.odasının ışığı sönene kadar kapıda oturdum. işık söndükten 1 dakika sonra iyi uykular mesajını aldım ve artık huzurlu bir uykuyu haketmiştim.

mükemmel bir uyku için yatağıma uzandım ona yarın aşkımı ilan etmeyi düşünüyordum, hatta çalışmak için başka şehire gitmekten de vazgeçtim sonuçta çalışana her yerde ekmek vardı.o heyecanla sabahın ilk ışıklarında ancak uyuyabildim, uykuyu seven biri olduğumdan saat 2 bucuğa kadar uyumuşum, uyandığım da karnımda anlamsız bir acı vardı mide bulantısı,ya da karın ağrısı gibi değilde sanki 500 kiloluk biri karnımın üzerinde geziniyordu.
sabahları pek kahvaltı yapmam her zaman ki gibi üstümü giyindim hemen dışarı attım kendimi,evimizin tam karşısında bulunan kavak ağacı bizim ağacımızdı onunla 5-6 yaşlarından beri onun gölgesinde otururduk büyük bir top sahasının yanındaydı bu kavak ağacı top oynar,terler koşarak onun yanına giderdim o da her maç kavak ağacının altından izlerdi bizi, hatta bir kaç sene önce ağacın pek
görünmeyen bir kısmına baş harflerimi kazımıştım ergenlik diyelim aslında pek sevmem böyle şeyleri..
bugün büyük gündü çocukluğumdan gelen aşkı,sevgiyi ilkkez yüzüne karşı söyleyecektim, ilkkez bir arkadaş olarak değil, bir sevgili olarak sarılacaktım ona. kavak ağacının yanından geçtikten sonra en yakın arkadaşımı aramak için aldım telefonumu elime bir baktım ki kendisi zaten
4 kere aramış beni demekki kalp kalbe karşıymış.bir yandan telefonda arkadaşımı ararken sevdiğim kızın evin önündeki kalabalığı fark ettim arkadaşımda açmıştı telefonu nerdesin sen ? neden açmıyorsun telefonu diyordu.kalabalığa yaklaştıkça ağlama sesleri geliyordu,arkadaşım da telefonda
duymadın mı dedi ? neyi dedim neyi ? kalabalığın içine girdiğimde sevdiğim kızın en yakın arkadaşlarını gördüm,hepsi perişan halde ağlıyorlar ne oldu dedim söyleyin ne oldu?
kaza dedi içlerinden biri,babasıyla bu sabah kaza geçirmiş,eee dedim ne yapıyorsunuz burda hadi hastaneye gidelim dedim. öldü dedi biri o andan sonrası hafızamda yok gibi kulaklarım çınlamaya başladı,sanki ışıklar yavaş yavaş sönüyordu, kolonya kokusu ile uyandım
herşeyin rüya olmasını umuyordum ama değildi,uzaktan bir cenaze arabası göründü yavaş yavaş yanımıza geldi, ben kendimi herşeyin şaka olduğuna
ve az sonra herkesin kahkaha atarak bitireceğine inandırıyordum kendimi, o da çıkacaktı evden ya sende hiç üzülmedin benim öldüğüme diyecekti sanki.
mezarlıkta en uzaktan izledim onu, uzak bir mezarlığın taşına oturup izledim, herkes bir bir gitti 3 saat sonra da annesi uzaklaştı mezarlıktan. artık başbaşaydık dün gece ona söylemeye planladığım herşeyi söyledim ona, baş ucuna oturdum saçlarını okşadım gün aydınlanana kadar,sabah annesi beni gördüğüne çokta şaşırmadı hadi evladım sen git uyu ben buradayım dedi, ayaklandım bende hiç bir şey demeden kalktım,sokakta yürüyen bir ruh gibiydim insanların bana bişey söylediklerini duyuyordum ama ne söylenenleri anlayacak durumdaydım nede onlara cevap verecek,mezarlığı bizim eve hep yakın sanardım.
değilmiş mezarlık bizim eve hiç yakın değilmiş,yıllar yürdü sanki kendimi eve atmam uykum yoktu, duşa girdim kendime gelmek için ama bir faydası olmadı.
tekrar çıktım dışarı döndüm mezarlığa annesi bir iki saat sonra gitmek için ayaklandı beni gördü uzakta yanıma gelip oğlum perişan haldesin git evine alışmaya çalış dedi.
anneciğim dedim aklın kalmasın bende çok iyiyim kızında çok iyi, geceleri bana emanet aklın kalmasın, biz sabaha kadar sohbet ediyoruz sen sabahları gel seni de özlemesin beni düşünme sen dedim.
delirdiğimi düşünüyordu, belkide haklıydı.

şiirli edit.

bir kavak ağacının gölgesinde düşledim seni.
tıpkı o kavak ağacı gibiydim aslında.
orada olmak zorundaydım,ayakta durabilmek için toprağa sarılmak zorundaydım.
en şiddetli akyele bile dayanmalıydım,her ne kadar sallansamda yıkılmamalıydım.

tıpkı o kavak ağacı gibiyim aslında.
tek yararım gölgem bu hayatta.
sadece benim gölgemde oturmanı istiyordum.
her ne kadar sana meyve veremesemde,
o kızgın güneşten korumalıydım seni.

ama artık güneş gitti, yakmıyor artık kollarımı,
oturmuyor artık kimseler gölgemde ısıtmıyor artık içimi,
hatta yapraklarım da döküldü sonbaharda,
hatta sen benden dökülen yapraklarla çekildin soh fotoğrafını

son kez gördüm seni o sonbaharda ,
bilemedim en son baharın bu sonbahar olacağını.
vedalaşamadım seninle, saramadım seni toprağı sardığım gibi.

sende bilmiyordun sanırım bu baharın ensonbahar olduğunu,
bilsen gidermiydin hiç.
gitsen bile almazmıydın bir yaprağımı son hatıram diye.

son kışımda kesildim ben, aldılar topraktan,
kestiler kollarımı,yapma diyemeden yere devrildim,
parçaladılar beni küçük küçük parçaladılar.

sonra güneşin sıcaklığını hissettim yine,
ama farklıydı bu sefer çok daha sıcaktı,
çok daha yakıcı.

çok geç olmadı yandığımı hissetmem,
eriyordum bir yanım küllere karışmıştı.
bir rüzgar ile çıktım bacadan
akyel bu sefer sallamıyor uçuruyordu küllerimi

tanıdıktı buralar kendi mahallemi ilkkez böyle görüyordum,
babannemin,dedemin ve amcamın yattığı mezarlığa uçurdu beni akyel,
ama onların mezarına değil bambaşka bir yere savurdu beni,
yeniydi bu toprak daha suyu kurumamıştı.

onun adı yazıyordu o küçük tahtada
bu onun mezarıydı.
işte o zaman anladım neden yıkıldığımı
işte o zaman anladım neden parçalanıp
neden yandığımı.

sonra bir tabanca sesi duyuldu,
toprağın tekrar ıslandı,
ama bu sefer su değildi toprağını ıslatan
su değildi.

3 yıl önce şubat zamanları falandı, c2 den tanıştık. o zamanlar bayağı salağım tabi bu da benim zeka seviyeme göre baya üst kademede birisi. neyse numarasını falan aldım işte whatsapp'tan konuşuyorduk. ben buna yazıyorum bu her gün görüldü yapıyor nerdeyse, sonra ben hayırdır ya unutulduk falan yazıyorum. olaylar olaylar. öyle zaman geçti biz anlamadığım bi şekilde sevgili olduk. 4-5 ay sevgiliydik sonra ben bundan çat diye ayrıldım bi gün. (nedenini hala hatırlayamıyorum) ondan 1 ay sonra tekrar yazdım tekrar konuştuk. ama hata bende adam beni başından beri takmıyor ki neden gidip yazıyorsun. yine öyle konuştuk hiç bir gelişme olmadı. aylarca konuştuk falan. aramızda da mesafe var birbirimizi hiç görmedik o bursalı ben sakaryalı. neyse işte ben hiç gidemedim bundan bu kaç kere gitti beni umursamadı falan. yıl oldu 2016, temmuzda twitter'dan yazıyor salak saçma. ben buna hala deli divane. öyle bayağı bi konuşuyoruz sonra bi akşam mesaj alıyorum benim hayatımda başka biri var falan filan diye. tabi ben yıkılıyorum ama bi yandan da daha önce anlayamadığım bi şekilde ilgi duyduğumu hissediyorum bu adama. sonrasında depresif zamanlar geçiriyorum. 1 ay sonra mesaj atıyor beddua mı ettin lan ayrıldık diye. sinirleniyorum ama kıyamıyorumda. sonrası bayağı gelişiyor işte. ikimizde değiştiğimizi farkediyoruz. birden bire tüm hayatım oluyor kendisi. yıllar sonra kokusuna duyduğum özlemi gideriyorum falan. gün geçtikçe daha çok seviyorum. buda böyle bir anımdır.

7 yıl önce biriyle bakışmaya başladık 2 yıl sonunda sevgili olduk. Haha ezikler mahkumsunuz aşk acısı çekmeye.

Dram dalındaki bütün ödülleri toplarım .

Ask hayatimi anlatsam, hic yonetmen olmayan adam benim hikayemle oscara aday olur. O yuzden susayim dedigim baslik.

ilk defa midemde kelebekler uçuran hatun...

süzme aşıktım, karşımda başka biriyle sevişse kuzenidir ya sarılıyorlardır derdim. öyle deli seviyordum ancak bunun bir eski ssvgilisi vardı ve herif bunu benden bir ay önce terketmişti, ne acı. kız da dermanı cılız kollarım ve kalbimde bulmuştu elbet... o da terkedeninin aynısını yapmaya kalktı sonra, feryat figan(sen olmazdan nefes alamam, sen benim her şeyimsin vs.) cümlelerle yanımda tuttum onu zoraki. bu dönemde çok yoruldum arkadaşlar, aradan geçen 6 yıldır hala bu yaralar toparlanamadı. her neyse, kız bir sene içinde bana iyice bağlandı ancak gözümdeki aşk perdesi kalkıverdi... gözüme sevimli gelen hallerinden sıkıldığım bir an bastım tekmeyi... yahu kim demişse iyi demiş: "seviyorsa döner" diye.
dönmedi...

2 yıl aşk acısı çektim, o üstümden 2 hafya geçmeden yeni sevgilisiyle eğleniyordu. nasıl bir travma olduysa hala kızlara güvenemiyorum. en sevdiğim anlarımda gitmek isteyeceklermiş gibi...

18 yaşındayken aşık olmamam gereken birisine aşık oldum.3 yıl boyunca ben köpek gibi aşıktım. 3 yılın sonunda o bana aşık oldu.
ama 3 yıl boyunca yapmadığı eziyet kalmadı.
aşkını itiraf edince , bir daha kendisiyle görüşmedim.
hala aşık mıyım kesinlikle değilim.
ama ondan sonra da kimseye ilgi duymadım.

Silkmediğim için terk edildim oysa ben onu gözümden bile sakınırdım.

Aşk öyküsü yoktur, ayrılık hikayesi var.

şimdi yazsam öyküye bitmişlik havası verir. daha da önemlisi, onaylanmadı. yazmaya devam, bıkmadan, usanmadan.

Sevdim,silkti, gitti.

Yok ki olm.

6 ay 18 gun önce baslayan hikaye dun gece son buldu sozluk. Bu kiz bambaskaydi paranoyakti her bokuku biliyordu. Sozlukte harun abicilik yaptigim fake hesaplari bile tek tek desicre etmisti. Kullanmadigim sosyal medya hesaplarima kadar hepsini bulmustu. Asikti bana hemde cok. Ne oldu bilmiyorum. Dun birden biri ilisigini kesti benden manyak. Benk gormuyormus gibi davraniyor allahim cildiriyorum nedenini de bilmiyorum iyimi. Boyle duzenin tahtasini sikiyim.

zamanında bir kızı sevmiştim, çok sevmiştim, fakat toplumun ve dolayısı ile ailesinin eşcinsel ilişkiye hazır olmadığı bahanesini getirmişti önüme. yine de denemiştik,
sonrasındaysa aşırı kıskançlıktan okuldaki yakın bir erkek arkadaşımı, benden hoşlandığı bahanesi ile yüzü yamulana kadar dövdürmüştü.Manyak hatun işte.

Kadınlarla aşktan yarar gelmiyor!

Hepsi aynı olan öykülerdir.

hatunla enayi gibi 4 sene sevdalık yaptım. halbuki 4 ay sonra evlenme teklif etseymişim kabul edecekmiş. oda teklif etmedi. hasret uzayınca sevgi çoğaldı. tek kazancım bu oldu.

Okurken yoran hikayelerdir.

Aşkın bir takıntı olduğunun ciddi kanıtıdır.

Bazı insanlar kendinizi üzdüğünüze değmez. Ama bazıları sadece.

Sevilmeyi hak eden iyi insanlar için değmeyecek az şey var.

görsel

hem yazmam hem okumam. banane amk. aşk falan hikaye zaten. sevişmiştik ile sevişemedik arasında bi şey. yaşanıyor bitiyor. dünya çok boktan. şişme kadınlar falan daha gerçek. sonuçta bir süre sonra bütün kadınların havası kaçıyor. kendi ellerinle şişirdiğin hava. plastiğin içinde olsa daha iyi. hiç olmazsa kadın üzülmez. bi erkek olarak aşk bana çok fazla. beceremediğimden değil, beceremediğimden. bulgar pazarından şişme kadın almaya gidiyorum. çünkü kadınları seviyorum. hoşçakalın.