sokak lambalarıyla konuşmak

gecenin derinlerinde kendini yaşamak.

yaz ortasında boş bir yüzme havuzunu görmeye dayanamayan adamın gece yürüyüşü. evet her şey mevsimiyle manidar. bir iş zamanında yapılmalı ve her iki tarafı da tatmin etmeli. kahvaltı sabah, yemek akşam yenilmeli, mesai saatinde kravat takılmalı, günde 3 defa tıraş olmalı, bir şövalye gibi tek bir kızı sevmeli, nasyonal sosyalist taraflarını yontup tek bir ülke için ölmeli...

bıktım gereklilik kipine sokulan yaşamdan! oysa her insan istek kipi birahanesinde içkisini yudumlamak ister. geniş zamanlarını -yor- ekiyle şimdileştirmek ister mi. yüzüne bakmadım, zamanı gıdım hesabıyla arşınlayanların! geçmiş zaman ile gelecek zaman arasındaki köprüyü de ortadan ikiye böldüm, voltran kılıcım vardı. emir kipine alerjisi olanlara laf anlatmaya çalıştım, bakkala çakkala borç yaptım, olacak iş değil. baskı altında kömürleşen yürekleri elmasa çevirdim, binlerce karatlık ışıltıları vardı ama ben düğmeye bastım söndü, yani şimdiki zaman kipinde öldü...

güneyden geldim, ayaklarımın altından şarampoller geçti. yüzüm akdeniz güneşiyle kavruldu, yüreğim ocaktan kalma bir soğukla boğuşurken bir de azı dişime asılanlar çıktı. panjurlarımı açar açmaz kalabalıktan boğuldum. derinlere düştüm, mızraklaşan kaldırımlara sordum, klavuzumu buldum.

bazı şeyler suskunluğu ve duruşuyla çekicicidir. altından geçerken başımı kaldırıp hayranlıkla seyrettiğim birkaç şeyden birisi. gecenin klavuzu, susarak aydınlatan binlerce şeyden birisi. hepsini geçtim, gecenin en demli saatlerinde ben konuşurken lafımı kesmeyen en suskun şey!

bak sana bir şeyler söyleyeceğim:

beni dinleyen birini hissediyorum ama görmüyorum, sesini duymuyorum, kokusunu alamıyorum, itiraflarımı bıraktığım düdenlerin bile balık türünü anımarken bu yeni doğmuş yabancılık da neyin nesi sokak lambası?

kafanı düzmeye devam edeceğim sokak lambası.