bugün

Ayakla motorunun çalışması annemin hayaliydi ve de merdaneli çamaşır makinesi. Canım anam ya. Şimdi de her şey otomatik ama o eski neşeyi vermiyor.
bir zamanlar ailenin dilsiz ama çok hamarat bireylerinden biriydi.
bir zamanların dikişi makinesi, bizim ise oyun arkadaşımızdı. hala daha annemlerin ve anneannemin evinde duruyor. Dedem kendi evine alırken, annem ve teyzeme de çeyizlik almış. tabi bununla da kalmamış, her ikisini de biçki dikiş kursuna göndermiş. (o zamanlar modaymış sanırım, 1960 yılı)

çocukluğumuzda boyumuz yetişmediği için, özellikle aşağıda bir kişi bulunur ve ayaklığı elleriyle son sürat hareket ettirir, üstte olanda hesapta bir şeyler dikmeye çalışırdı. en nihayetinde ya iğne kırılır yada ipliğin ucu kaçardı. ipliği geçirmekte çok kolay iş olmadığı için anneme öylece yakalanırdık. genelde de ayak bölümünde altı kalın terlik olurdu. sanırım o terlik yaramazlık yapan çocuklara atılmak için oradaydı. *
şimdilerde pek kıymeti bilinmese de o dönemi hatırlayanlar için singer bir dönemin çocuklarının çok kahrını çekti...

görsel