sevgiliden ayrılmanın dayanılmaz ağırlığı

bitti deyince aslında hiçbir şeyin bitememesi, üstüne 10 tonluk bir aşk acısının çökmesi sonunda kişinin aldığı kararlara lanet etmesi durumu.

yaşattığı her duygu taptazeyken insan nasıl vazgeçer ki sevdiğinden? akıl mantık sıralar durur nedenleri, olmamasının getireceği faydaları. ama işte her şey o kadar tazeyken, hiçbir şeyin boku çıkmamış ve hiçbir şey tüketilmemişken insan dönüp de gidemez arkasını. bir mailin başını bekler saatlerce günlerce. bir yandan hergün 10 defa "hadi kaldığımız yerden devam" demenin eşiğinden döner, bir yandan da eyvah ya o derse "hadi devam", ben ne cevap veririm diye kafasında tartar. bu nasıl bir ikilemdir, sevmek niye acıtır, iki kişi de seviyorken neden süremez ilişkiler, bundan sonrası nedir diye düşünür de düşünür bünye bu post-ayrılık periodunda. "yahu ne var bi sefer de doğru olanı yapma" der bir iç ses, ama öbür iç ses de "sanki şimdiye kadar yaptığın her şey doğruydu, bari şimdi tut kendini hata yapma" der. şizofren ruh hali bilenir de bilenir, taşıp da tekrar 'bir' olacağını anı bekler...

(bkz: hafiflik)

cahillik acemiliktir. geçicidir. kobram sağolsun denir unutulur .

iki göğüsünüzün ortasında duran bir kayanın ağırlığı ile doğru orantılı ağırlıktır.

kimileri icin bir tuy tanesinden daha hafiftir.

3 kişilik kanepeyi 3. kattaki eve tek başına çıkarmanın ağırlığı kadar değildir.**

ilk 1-2 günlük süreden sonra var olmaya başlayacak ve gitgide artacak olan ağırlıktır bu.zira insan ilk günlerde şokta gibi,uzay boşluğunda gibi,beyni durmuş gibi fln hisseder.sevgi ve pişmanlık varsa yıllar sonra derin bir acı halinde zaman zaman akla dank edecektir,umulmayan zamanlarda akılda belirecektir.hiç hoş bir şey değildir.

eğer erkekse ve ağlarsa, bü anda darmadağan olabilirsiniz. izin var.