sen ankara gibi griydin ben istanbul kadar mavi

içimdeki martılar bir bir denize düşerken bir iz görürdüm havada.."neyse ne" duygular çoktan terketmişti beni. asi bir potlukla vururken rüzgar bana, senin düşüncelerin sanki ruhumda..bunları açıklayacağım. çünkü ben, şeffaflığa uzanan beyaz pamuk bir yoldayım...ve bu yolda ne şehit ne gazi bir niyaziyim:
şimdi saatler geceyi terkederken, siyah; bir hakem gibi oluyor bak. kirlenmiş mi bu gece yoksa çok duru mu bilemezsin. bunu açıklayabilmek için çok mu geç yoksa çok mu erken..uykunun bu şatavatlı saatinde yanaklarındaki renksiz hayat uyanıyor rüyalarında. şimdi seni kabus dolu bir rüyaya bırakarak uyandırmaz mıyım?
+ evet ben pisliğin tekiyim!