otobüs koltuğunda ağlamak

tükenmek bitmek bilmeyen bir gecedir. soğuk ve kuru hava zaten kırık olan kalbinizi daha da serinletmektedir. üşürsünüz. geçmişinizde yer almış bir sürü insana ve anıya veda etme vakti gelmiştir. aceleci yabancılar etrafınızda dolaşır ve onların kapıldığı heyecandan uzakta gözleriniz dolmaya başlar. yağmur başlar aniden. küçükken yolculuğa çıktığınızda arkanızdan su döken anneanne aklınıza gelir. sanki size göklerin bir yerinden veda etmektedir.
boğazınız düğümlenirken otobüs koltuğuna oturur ve hareket vaktini beklersiniz. kendinizi moda sokmaya çalışır, '' çağıran bir şeyler var hep, beni uzak şehirlerden '' dersiniz. yağmur damlaları sizi yolculuğa sürüklemek için ağırlaşır, hızlanır. sonunda otobüs hareket eder. o anda içinizden kopan fırtına gözlerinizden yaşlar döker. durduramazsınız.
geride bırakılanlar yüzünden gerçekleştirilen aktivite.