onun uzaklara gideceğinin öğrenildiği an

(bkz: arkadaşa aşkın itiraf edildiği an/#5489118)'ın devamı olarak;

--spoiler--
odasına girince, "hadi sana yurt bulalım, ev de olabilir aslında, aa ev arkadaşı bulalım" diye hızla konuşmaya başladım. gözlerime baktı, anladı, "istersen gitmem" dedi, ayağa kalkıp yanıma gelirken. alnından öptüm, "bu beyne yazık olur o zaman" dedim, içimden ayaklarına kapanıp, "gitme lan, ne gideceksin ki, ne güzel hep çimlerde oturalım burada" demek geliyordu. "çok iyisin sen" dedi, bir damla yaşta ondan aktı. iyiydim evet, beni böyle yetiştiren aileme sövdüm ilk defa, neden iyiydim ben ya, o gidiyordu gözümün önünde, ben ev bakalım diyordum. ev kadar taş düşsündü başıma.
--spoiler--

[ Sözlük'te bulunan "Neden Evlenmedim" kitabına ait yazılar, ek yazılar ile birlikte yaz başında aynı isim ile basılacak. Bu nedenle yazıların buradan yayınını durdurmak durumundayım. Anlayış göstereceğinizi umuyor, ilginiz için teşekkür ediyorum. Eksper Mental ]

sonrası için; (bkz: ayrılık sonrası içine düşülen boşluk/#5640007)

(bkz: bütün gidebileceği uzakları yakma isteği)

(bkz: işte o an ben yaşayamam)

(rafet el roman aksanıyla söylenecek)

+o uzaklara gidecekmiş.
-gitmesin lan ben n'aparım?
+o kim?
-bilmem sen o dedin.
+tanımıyor musun?
-yooo sen?
+yooo...
-gitsin o zaman.
+peki gitsin...

(bkz: gitme bir oda uzağıma)

parçalanır bu yürek.

bir sessizlik, bir tepkisizlik halidir ilk önce size uğrayan; yoktur aynı şehirde, aynı ülkede denk gelme ihtimaliniz. onun gideceği yerde denk gelme ihtimali ise, rüyalardadır sadece, ki o bile kabusa dönüşür.

"buralardan gitme, buralar gitsin, sen gitme." diyemezsiniz; demenizi bekler, diyemezsiniz işte. gider...

zaman geçer, "o" akla geldikçe, hep "o an" takılır "keşke"lere; "gitme" deseydim gitmez miydi? kalır mıydı hep benimle? cevapsız kalacak bir soru.

daha da kötüsü, sonsuza dek çekip gitmek ister bir gün. iki seçenek vardır; ya sonsuza dek birlikte olacaksınız, ya da sonsuza dek ayrı. cesaret edemez, gururunuza yenik düşer ve "hoşça kal..." ı seçersiniz. yol ayrımına gelindiği an, sonsuza dek onsuz olacağınız gerçeği henüz idrak etmemişken beyne ve kalbe, izin isterken son bir kez size bakabilmek için, hafızasına kaydederken yüzünüzün her bir santimetrekaresini o karşı konulmaz gülüşü eşliğinde, yine bir sessizlik, bir tepkisizlik halidir ilk önce size uğrayan. kendinize gelene dek son metronun saati gelir, ve gider "kal" demenizi bekleyen gözlerle, son saniyeye dek. hiçbir şey diyemezsiniz; demenizi bekler, diyemezsiniz işte. gider...

ve siz hep "o an"da yaşarsınız kahrolası gurur yüzünden, bugününüz olmadan.

9'un kıymeti artar.

kimin olduguna gore degiskenlik gosterir. Onun ne la.

çek git bebeğim uzaklara şarkısı ile arkasından su dökülerek karşılık verilmesi gereken durum.