bugün

gidilen evde kucağınıza bir albüm konduran ve tepenize dikilerek, sizi nüfus sayım memuru yerine koyan ev sakinlerinin eziyetidir. "bu amcam, bu kaynım, bu kuzenimin görümcesi." diyerek, her fotoğrafta beş dakika oyalarlar. bazen, eğer kanepedeyseniz, yandınız. iki yanınıza otururlar, bombardıman halinde sülalenin bilgilerini alırsınız. nezaketen yapılabilir, misafirperverliktir belki, ama her şeyin bir dozu vardır.

evden çıkarken aklınızda kalan yegane bilgi, dayılarının kabak kafalı olduğudur. bunun ne işe yarayacağı meçhuldur. adamı tanımışsınızdır ama, yolda görseniz "aaaa, sıdıka'nın dayısısınız siz, resminizi görmüştüüüm, harikaaa." demeyeceğinize göre, çok gereksiz bilgidir.
bir de o esnada sıkılıyor musunuz diye soranlar vardır, insan o an konuşamaz.