kanayarak ölmek

yavaş yavaş acı çeke çeke ölmektir.

birdenbire ölüp gidenlerin çekmediği acıların da taşıyıcısıdırlar kanayarak ölenler. her an kanayan yaranın ve akan kanın şahidi olarak ölmektir. iyileşmeyeceği belli olan bir yaradan kanamamasını beklemek kadar büyük bir salaklık var mıdır? işte kanayarak ölenler, hem kanar hem kanamanın ve yaranın acısını çeker hem de acaba kanamam durur mu diye umut ederler. içten içe olmayanın olmasını imkansızın gelmesini isterler sanki. bilirler kanın durmayacağını ama yine de büyük bir saflıkla beklerler. ümit kötülüklerin anasıdır diye boşuna dememiş nietzsche, ümit eden ölmeyeceğini ümit ederek ölür. diğeri ise öleceğini bilir ve ümit etmeyi bırakır..