kalp açlığı

sevmeyi, sevilmeyi özleyen kalp.
karnım aç değil, kalbim aç benim.

sevmek, sevilmek istiyorum. birini özlemek, birinin beni özlemesini istiyorum.
ben aslında sevebilirim, ama sevmeye değer insan bulamıyorum.
birini gerçekten çok sevdim, aldatıldım.
birini sevdim, terk edildim.

kimse bana değer vermedi, ailemden başka. aslında bilselerdi onları ne kadar sevdiğimi, utanır ağlarlardı.
sevgimden ezilirlerdi karşımda ama ben istemedim hep herkesin iyiliğini istedim kimse benim iyiliğimi istemese de ben hep istedim. hep mutlu olsunlar, her istedikleri olsun istedim.
onların niye bu kadar sevgisiz olduğunu anlayamadım hiç bir zaman.

yaşımdan fazla sevdim ben.
daha 6 yaşındayken büyüdüm çünkü, daha okula başlamadan sorumluluk duygularım vardı, farkındaydım her şeyin. hayal gücüm her zaman nirvanaydı. mesela canım sıkılırdı, bir çiçeğe bakar onun hayat hikayesini yazardım kafamdan.
bir kurbağaya bakar, onu konuştururdum. kendimi severdim önceden, birini gerçekten çok sevdim, her şeyi yapacak kadar...

bana yalan söyledi, her şeyini yalan söyledi halbuki ben onu severdim, sevebilirdim, ben ona aşık olabilirdim onunla bütün hayatımı geçirebilirdim.
bana yalan söyledi, yalan.

hayatımda en sevmediğim şey. insanlar niye yalan söylerler anlamıyorum, olmak istediğin gibi değil, olduğun gibi ol. sen ne kadar yalan söylersen söyle elbet bir yerden çıkar onlar sonra saçma sapan bahanelere başvurursun.
''zaten öğrencektin ki...''

insanlar değer vermeyi bilmiyorlar, ben de dahil. eğer birine gerçekten değer verebilseydim terk edilmezdim herhalde, aldatılmazdım.

birisi tarafından merak edilmeyi özledim, kıskanılmayı, sahiplenilmeyi, özlenmeyi, sevilmeyi... karın açlığı geçer, yemek yersin geçer, ya kalp açlığı...
karnım tok, ama kalbim çok aç.
karnım abd, kalbim afrika.

aşka, sevgiye olan açlıktır.