kafanın içinden çıkan şıp şıp sesler

kafanın içinden çıkar "şıp şıp" seslerdir.

şuan mesela bana oluyor. hani yağmur yağmıştır, sonra durmuştur. ağaçlarda kalan son damlalar "şıp şıp" sokağa düşer. aynı öyle sesler. bir de bildiğin bazıları yankılı düşüyor. kafamın içi değil de sanki cidden geniş bir sokağa düşüyormuş gibi. şıp şıp şıp şıp şıp!

işin kötü yanı durmak bilmiyor. internette de sorunun ne olduğu yazmıyor. hadi hayırlısı...

tesisat kaçak yapmıştır.

insanı çileden çıkartabilir.

şu an bana olandır mutfaktaki musluk güzel kapanmıyor, damla seslerini duyabiliyorum. aynı sesler kafamın içinde yankılanıyor. kalkıp kapatmaya da üşeniyorum.

dinleyerek uyunmaması gereken seslerdir. zira kötü sonuçlar doğurabilir.

duyulunca hemen panik yapılmaması gereken seslerdir.

mesela ben takmıştım: (#16445676)

takmaya devam etmiştim: (#16445726)

ama neymiş efendim, her şeyi takmamak lazımmış.

son 1 saattir kafamın içinden su sesleri geliyor. belki su kaçmıştır diyorum, elimle kulağımı pompalıyorum. yok efendim, ses geçmek bilmiyor. internette araştırıyorum, sonuç yok. sabah namazına kalkan anneme soruyorum, "her şeyi çok kafana takıyorsun oğlum, fazla düşünme, ondandır" diyor. "anne" diyorum, "psikolojik falan değil, resmen ses duyuyorum, öyle hayal değil!". "olsun, psikolojiktir, sen duyuyor sanıyorsundur." diyor. babam uyanıyor "çok takma her şeyi kafana oğlum" diyor. "baba" diyorum, "takmıyorum bir şeyi yahu! sesler durup dururken kafamda. ciddi ciddi duyuyorum! hayal değil bu! resmen yankılı damlalar duyuyorum!" diyorum.

delirdiğime karşı şüphelenmedim değil. resmen kafamın içinde boş bir alan var, damlalar düşüyor ve yankı yapıyor. diğer entrymde anlattığım gibi.

"sanki yağmurdan sonra ağaçlarda kalan damlalar boş bir sokağa düşüyor ve yankı yapıyormuş gibi."

10 dakika önce vikipedi'de "şizofreni" adlı konuyu inceliyordum. içten içe "şizofre miyim lan ben?" diyordum.

"şizofren olacak adam mıyım lan ben, ühühühühühü!"

bir arkadaşa facebook'tan mesaj atıyorum. "kafamdan sesler geliyor, sanki böyle boş bir sokağa su damlıyormuş gibi!" diye. arkadaş "geçmiş olsun, delirmişsin" diyor. ben yine tırsıyorum, bir yandan kulağıma serçe parmağımı sokuyorum.

doğacak olan güneşe bakmak için pencereye doğru yürüyorum. ses daha da artıyor. perdeyi çekiyorum ve ne göreyim! hakikaten de sokağa şıp şıp su düşüyor. "deli değilim!" diyerek pc'ye koşuyorum. bu sırada ses hala kafamın içinde duyuluyor, "şıp şıp şıp".

işte böyle. demek ki her şeyi kafaya takmamak lazımmış. kafaya takmamayı bile takmamak gerek.