issiz olmanin dayanilmaz hafifligi

yaklaşık 3-4 sene sonra *içinde patlaması muhtemeldir.

maddi problem olmadığında tadı çıkarılması gerek hafifliktir.
unutmamalıdır. iş nasılsa bulunur.

ağırlığa dönüşmeden iddaa'yı ya da sayısal lotoyu tutturma ihtiyacı hissettiren duygudur.

o kadar hafif bir histir ki; cüzdanınızı bile hissetmezsiniz.

Allah için var öyle bir durum.

6500 lira maas aldigim isimde iken okurken gulumsedigim hafiflik.

kundera gelse anlatamaz bu haffiliği dedirten durumdur. Üniversitenin bitişiyle mission compleyted diyen birey kendisini bir gelecekte ne yapacağına karar verme kampına alır. bu süreçte yaptığı eylemler incelendiğinde gece yarısına kadar yabancı dizi izlemek, üstünden pijamayı hiç çıkarmamak, gün öğünlerini atıştırmalık şeklindeki beslenmek, bol bol çerez türü yemek, bugün bi kaç insan görüp diyip ekmek almaya çıkıp dönmek, ulan bugün ne yapsam ne yapsam derken yatakta uyuyakalmak, neyse bugün bi kaç arkadaşla buluşayım diyip mezun olmamışlara mezun olmanın ne kadar güzel olduğunu anlatmak, sonra yavaş yavaş yerleşen ulan ben mezun mu oldum şimdi hissi, bunla baş etmek adına beraber mezun olan arkadaşlar neler yapıyor acaba diyerek facebook araştırması, konuşmalar, sonra boş boş yatılır mı ya bi iş bulayım dönemi, ilk başta internet taraması, sonra iş görüşmesi için aramalar, giyilecek elbisenin olmadığını görmüp üç aydır yatıp elbise yıkamadığı için kendisine sövme, elbise alış verişi, ilk görüşme, patronun nerde okuduğundan ziyade ne kadar maaş aldığınla ilgilenmesi, işe kabul, histerik bir mutlulukla geçen üç ay, haftanın beş günü erken uyanmanın dayanılmaz zorluğu, eve gelince yorulmuş bünye, iş doyumunun sıfır olması, eski arkadaş çevresinin dağılmasıyla üç aydır yanlız olmanın getirdiği baskı, sevişemiyor olmanın getirdiği gerginlik ve en zoru sıradanlaşan günlerini takip eden sıradanlaşmış haftalar, aylar. işte işsiz olmanın dayanılmaz hafifliğini bekleyen hisler bunlar. şu zamanın tadını çıkarın gencolar. gelecekten sesleniyorum, sıradanlıktan başka bişey yok.