iyi bir hayattan umudunu kesmek

senin benim bizim olduğunu söylediğin gün ışığına, yağmura, çiçek açarken ölen tarlalara,denizlere, düne, barışa, tüm hayallere,gezegenimize,sıradan adama, ağlayan adama, bize, sevinçlerimize, her şeye ne oldu?

ağlayan göz yaşı döken doğayı sahilleri, savaşlarda ölen çocukları, döktüğümüz tüm kandan önce farketmeyi bıraktın mı?

biz nerede hata yaptık?

nefes alamıyorum.

sana ihtiyacım var *..

https://m.youtube.com/watch?v=XAi3VTSdTxU#

"dünyayı güzellik kurtaracak
bir insanı sevmekle başlayacak her şey. "

insan diyemeyeceğim varlıkların çocukların vücutlarından faydalanıp çocuklara yaşattıkları acılara şahit oldukça düştüğüm durumdur. Staj yaptığım kurumda çocuklar ile çalışıyorum, onları yakından gözlemleme fırsatı buldum. istismara uğramış çocuklarla gerçekleştirilen oyun terapilerini gözlemliyorum. Bir yandan teknik öğrenmeye çalışıyor, bir yandan çocuğun davranışlarını anlamaya çalışıyorum. Tüm bunlar olurken yaşanan şeyi anormal, bunun gerçekleşmesini olağan karşılayıp kendimi bu konuda yeterli hale getirmeye çalışıyorum. Çünkü Allah kahretsin böyle bir sorunumuz var.

umutlarının suya düşüp hayallerinin kırıldığını gördüğünde, kabulleniyorsun daha kötüsünü. kabulleniyorsun ama, acıtıyor be oğlum... öyle bir defalık “eyvallah” demekle olmaz o işler. “bir daha olmayacak” diyerek kendini kandırmak olur çünkü bu. ama bir daha olduğunda, umudunun üzerine yeniden inşa ettiğin hayallerin bir daha yıkılıyor, etraf yine toz duman…

molozları tekrar temizleyip, süpürüp yeniden inşa ediyorsun hayalini. hem de düşünsene, iki kez yıkılmış inşaatı yaparak yorulmuşsun, bir de molozları temizlemek için güç harcıyorsun. “eyvallah” diyorsun yine. bir kere daha kabulleniyorsun. yeniden bir umut, bir hayal, inşaat tamam.

şimdi düşün bakalım: bir daha yıkılabilir mi bu meret? evet, yıkılabilir. e peki, yıkılırsa bu sefer ne olur? yeniden bir temizliğe, bir inşaata daha kalkışacak mecalin kalır mı o zaman? yeniden kabullenebilir misin bunu... kalkışabilir misin bir umut, bir hayal inşaatına?

ben kalkışamazdım. ama bir gerçeğin farkındayım artık. “eyvallah” derken, “bir daha olmaz” diyerek değil, “olacak” diyerek diyeceğim. felaketleri, zorlukları öyle bir kereliğine kabullenmeyeceğim, kabullenmeyi kabulleneceğim artık. ve artık hayallerim olmayacak. umutlarım olmayacak. hissetmeyeceğim. kaybedecek bir şeyim kalmayacak. ne bileyim. bir ölü mü olurum o zaman. yoksa güçlü biri mi?

ya da en iyisi, iyisi mi ben düşünmeyeyim, hayatı akışına bırakayım diğerleri gibi. anlık yaşayayım? sonra nasıl oldu anlamadan ölüp gideyim.
anlamlandıramıyorum.
bilemiyorum.

Yalaka olmayan insanın bu ülkede yapması gerekendir.