huzur timsali yalnızlıkla başa çıkabilmek

zordur,her yiğidin harcı değildir. öyle kolay kolay sembollerle, işaretlerle yaşanmıyor hayat. herkes huzur diyor. huzur önemli olan. iç huzur, dış huzur. ayırt edemiyorum artık zaten. insan iç dünyasını neden açar ki başkalarına? ne için, kimin için? boşver ya, ben böyle iyiyim. aşk bulmasın beni. aşk olunca acı oluyor, hüzün dolaşıyor sokaklarda, gece güne bir türlü kavuşmuyor, gözyaşı sızıyor toprağa özlem kokuyor sürekli. hissetmek istemiyorum, zorlamayın allah aşkına. dedim ya ben böyle iyiyim.

yalnızlığın tanımı yapmak anlamsız olur, hal böyle olunca. tek kişilik yemek hazırlarsın, oturunca iştahın kaçar. müzik dinlerken tanıdık bir melodi duyarsın gözlerin dolar. uzun yollar aşarsın gıkın çıkmaz, boğazın düğümlenir. telefonun çalmaz, çalsa da önemli değildir zaten falan fıstık işleri. peki ya huzur bunun neresinde? mutlusun işte. kendine ait bir hayatın var, nefes alıyorsun, mücadele ediyorsun, konuşuyor, uyuyor, uyanıyor, üzülüp seviniyorsun. bazen kalabalığa karışınca mutlu oluyorsun, bazen de pencere önünde hayaller kurarken. çiçek toplayıp hediye ediyorsun kendine. sağlıklı olduğun şükrediyorsun tanrıya her gün. şanslıyım diyorsun kendi kendine. ayrılan mutsuz çiftleri, sahte sevgileri gördüğün vakit.

iyiyim ben böyle diyorum ya, annem inanmıyor bana. telefonda sesin kötü geliyor diyor. işie gidip geliyorum işte anne, boş kalan vakitlerimde ise arkadaşlarla spora gidiyor. akşamları da ders çalışıyorum. öğrencilik bitmiyor işte. hayat bu, bakarsın dönerim yine o şehre. sen sıkma canını. mutluyum ben.

geçmişi düşününce anılar hep gürültülü, neşeli, kalabalık zamanları getiriyor insanın aklına. nedense mutsuzluklarımın nedeni o ahenkle dans eden günlerin telaşesinde hep. çocukluğum, saflığım. çirkinliklerden bihaber oluşum. huzurlu muydum o zamanlar? evet, en azından bu kadar huzursuz bir mutluluğum yoktu. belki de bu kadar umrumda değildi hayat. ha ne diyorduk? evet, cidden iyyim ben böyle. yalnızlığın ıslattığı sahte insanların arasında boğulmaktansa tek başına kendi huzurunu yaşamalı insan. bir şekilde başa çıkmalı işte. yüzündeki maskeye inat bir şekilde gerçeği bulup yaşamalı. yoksa neye yarar bu çırpınışlar!