herhangi bir konuda yalnız olmadığına sevinmek

eğer bu konu olumsuz ise kendini kandırmaktır.

misal;

bir dersten kalmışsınız ve bütünlemeye gelmek zorundasınızdır. bir arkadaşınız da bütünlemeye kaldıysa "iyi be yalnız değilim" diye kendinizi avutursunuz. eğer siz bütünlemeye kaldıysanız ve arkdaşınızın durumu daha belli değilse içten içe onun da bütünlemeye kalmasını istersiniz. böyle garip bir durumdur. bir nevi arkadaşının iyiliğini istemese gibi görünse de insanoğlunun doğasında vardır bu..

destek gerekitiren bir konuda insanı daha güçlü hissettiren durum.

duyguların en güzellerinden biridir,eti cin gibi sevindirir adamı. (bkz: fütursuzca atarsın da tutar ya)

başka birileri de aynı kaderi paylaşıyorsa, sıkıntın hafifler. sanki o adamlarla voltranı oluştup aşıyorsun sorunu anasını satiim. ne farkı varsa. tek osuran ben değilim diyebilmek bir insanı neden sevindirir? sikimsonik insan psikolojisi işte.

örneğin; uzun yolda otobüste sıkışırsın, molada tuvalete koşar sanki evinde gibi gürültüyle boşaltım yapar, kalabalık tuvalette herkesin senin kapına baktığını hissedip göt olursun o pozisyonda. "ulan şu duyanlar çıksın da sonra çıkayım tuvaletten", gibi yaratıcı fikirler sıçarsın o an. ama birazdan başka birinin iğrenç sesini duyunca rahatlar ve gürültülü sıçmak konusunda yalnız olmadığına sevinirsin. *