her kaçış kendini yakalar

kacmak cozum olur sanmisti acik yaralarina. yeni bir sehir hatta yeni bir ulke kimi zaman... ne sen kimseyi tanirsin ne de insanlar seni. hep boyle devam eder diye dusunurdu ve kendini kandirmaya basladi.

zaman gectikce yeni eski olmus oldu. artik orasi da kotu anilari animsatan bir yerdi. hani her sey daha guzel olacakti?

aslinda her sey daha kotu olmustu. eski huzunlerin ustune yenileri eklenmisti. yara kapanmamisti adeta daha da buyumustu. oysa ne umutlari vardi gelirken. otobus penceresine kafasini yasladiginda kurdugu hayallerin hepsi olmasa da bir kismini gerceklestirecekti. kilometreler arttikca buna daha cok inanmisti. kalbi cok kirilmisti ve uzaklasmak unutmayi daha kolay kilar sanmisti. unutmayi basarmis miydi? "hayir" dedi icinden haykirircasina.

sadece huzur istiyordu ama ne yapacagini bilmeden caresice bekliyordu gelmesini.

'her kaçış kendini yakalar, kaçamadığım şeyler var şarkılarımda..'
murat çelik