bugün

Sıkça tekrarladığım hatadır.

Her tanıştığım kişiye aşırı değer verme sendromu diye bir olgu varsa o sendroma yakalanmış kişi kesinlikle benim ve tedavi olmam şart.
Çünkü benim için arkadaşlık önemlidir.
Tanışıp uzun süre konuştuğum ve sevdiğim kişilerin her halukarda yanında olmak isterim.

Bir insanla sadece makara yapmak için konuşmam onu ailemden biri var sayarım. Nedendir bilmem kimsecikler bunu anlamıyor belki sorun bendedir yatılı okuduğum içindir yatılı okurken arkadaşlarınız aileniz olur yatılı lise okuyanlar varsa bilirler bunu.

Ya işte öyle arkadaşlar bir hata cümbüşüdür kaptırdım gidiyorum kendimi.

Ne demiş Nazım;
"Ey, benim iyimser hâllerim,
Çabuk aldanışlarım,
Hep inanışlarım,
Alttan alışlarım,
Hatayı hep kendimde buluşlarım,
Değmeyecekleri kafama takışlarım,
Yoktan yere, akıp giden gözyaşlarım,
Herkesi, insan yerine koyuşlarım,
Hepinize elveda…
Artık ben kimsenin,
Hiçkimsesi olmayacağım!"