bugün

Herkese bir şeyler oluyor ama bazı insanlar olan şeylerden çok etkilenmiyor.

Bi kız arkadaşım var. Çocukluğumuz beraber geçti. Benim şimdiye kadar gördüğüm çocuklar içinde en çaresiz olan hep o olmuştur. Canım benim. Hâlâ bazı geceler altını ıslatacak kadar travması var. Çocuklarını büyütüyor ki öyle iyi bir anne görmedim. 2 iş birden yapıyor bazen çünkü parası yok. iğrenç bir eş ile baş etmeye çalışıyor. Bi de hâlâ insanlara yardım etme derdinde. Çünkü açlığı, istismarı, çaresizliği, yokluğu falan biliyor ve sempati yapmaktan başka bir şey gelmiyor elinden. En sevdikleri ölüyor, hayatı zor ve bir kez şikayet ederken görmedim onu. Hep şükretme ve gülümseme halindedir. En zorlu insanları idare edebiliyor şikayet etmeden. Mesela ona kolay kolay bir şey olmaz. Zaten çocukluğu boyunca gördü bir sürü zorluğu. Kolay yıkılmaz böyle insanlar. Bayılıyorum ona.

Ama babam çok şımarık bir adamdır. Sahiden zorluk falan görmemiş. Ailenin tek erkeği. Babasını hastaneye götürürken bile saatlerce söylenir, sorumluluk alırken zorlanır. En ufak zorlukta yıkılıp kalır, sorsan bana bir şey olmaz, ben çok güçlüyüm, çok inatçıyım diye gezer. Bir deprem, bir kavga ya da bir ölüm karşısında kontrolünü kaybedecek kadar hayatı bilmeyen bir adam.

Olay bu yani. Herkese çok şey oluyor ama bazı insanlar olan her şey ile savaş halinde. Savaşmak mı gerek yoksa kendini bırakmak mi gerek o kısmı ben hâlâ anlamadım.