el pençe divan durmak

üzerine itiraz etmeyen insanların o hafifliğini geçirmek, saygı duruşuna geçmek, emirlere hazır beklemek.

pençe (penc(beş)-e) haline getirilmiş, kenetlenmiş iki el ile yüksek makam (divan) önünde duruşu simgeler. osmanlı zamanında, divan başkanı, tek güç timsali padişah karşısında başka bir şekilde durulamaz imiş zaten.

sene 2008, pek bir şey değişmedi, başbakanda pençeli, hazır olda duruyor deniz aşırı memleketlerde, asıl divan orası. huzurdan ayrılınca pençeyi koruyup, bakanlara geçiriyor. bakanlar müsteşara, müsteşar börokratlara,..., en son ise halka geçiyor bu pençe. hiyerarşi takır takır işliyor.

pençe bazen sıkılan dişler oluyor, dişler divandan ayrılıp serbest kalınca, ağız açılıyor ve hönküren bir küfre dönüşüyor. ne çıkarsa önüne artık, basın, rektör, çiftçi. herkes aday olabilir, beleş.

halk, sadece pençe izi ile yırtmak isterse ses çıkarmayacak eleştirmeyecek, yoksa iz'in yanına bir de küfür hediyesi. groaarghhh!!!

(bkz: Yorgo Papandreu)

görsel

borçlu olmanın yarattığı haldir.

dalkavukların sıklıkla gerçekleştirdiği eylem.

esas duruş göstermektir.