doymuşken yemeği sıyırma kültürü

var olan bir kültür. karın doymuş fakat doygunluk hissi alıp yürümüşken gene de tabağın sıyırılması, bitirilmesi zorunluluğu varmışcasına hareket etmek. belki biraz yokluktan, ekonomiklikten yabana gitmesin mantığıyla belki de az biraz kendine sahip olamamaktan veya görece kültür sorunu.
işin zorunluluk varmış duygu bindirmesi düşündürücü.
-doydum ben.
-sıyır oğlum kalmasın.
-ama doydum yaa.
-olsun olsun ondan bir şey olmaz, kalmasın kalmasın tabak bitmiş, sıyrılmış olcak.
-üfffffffff, ben sıyrıldım burda. * *
gibi diyalogların geçmesi muhtemel masada. yeter ki bitsin o tabak. sıyrılsın, murada erilsin.

var olduğu kadar gereksiz de bir olgudur.
özellikle kendi tabağına yemek almayıp tencere-kap-çanak yapılmış yemeğe dalma muhabbetinde daha fazla görülür. yiyeceğin kadar yemeği tabağa alırsan bu sorunu kendince rahatlıkla çözebilirsin.

Sünnettir.

(bkz: tabağı sünnetlemek)

garip ama var böyle bi kültür.