depresif bir ergen olmayı özlemek

ara ara yaşadığım olay. yaş ilerledikten sonra istesen de bu triplere giremiyorsun o yüzden özleniyor.

şimdi 18-19 yaşlarında, intihar etsem ne olur diye düşünmekten kendini alamayan, sürekli depresif şarkılar dinleyip o şarkılardan zevk alan, insanlarla fazla muhatap olmak istemeyen, mutsuz uyanıp mutsuz uyuyan, saatlerce tavana bakıp boş boş düşüncelere dalan, vücudunun her yerinde psikolojik bir acı hisseden bir ergen olmak isterdim. o zamanlar kötü geliyordu ama hayatın zamanla daha da boka sarması nedeniyle özledim o günleri. en azından sorumluluk duygusu fazla yoktu açık ve net.

not: depresif şarkılardan kastım azer bülbül, ahmet kaya falan değil.

derinden yaşadığım özlem.

offf şimdi evin içinde hırkayı giyip kafada intihar mektubu yazmayı o kadar çok isterdim ki insan büyüyünce tribe de giremiyor sokayım böyle yaşamaya açık ve net.