biriyle barıştıktan sonra konuşamamak

artık herşeyin eskisi gibi olmayacağını bilmektir. araya soğukluk girmiştir bir kere. kıçını yırtsan da bi bok olmaz artık.

asil insanlarda görülen özeliktir. mesela ben, küsüp barıştığım biriyle sittin sene eskisi gibi samimi olamam, bir kere alayına isyan demişim çünkü..

omurgasız insanlar gibi herşeyi unutacak değildik ya, kavgadan sonra hiçbir şey olmamış gibi davranmak medeniyet değil iki yüzlüktür.

(bkz: yazar burada kendi övüyor)

Bi' de, resmen barışmadan konuşmak vardır ki daha kötüdür. 'Ulan ben bunla küs müyüm, değil miyim?' diye düşünmeye sevk eder adamı. Ortak arkadaşlarla, ortak yerlerde bulunuluyordur sürekli. Espriler falan yapılıyordur ortamda. Onun sözüne sen yorum yaparsın, o da seninkine. Ama hep soğuktur bunlar. Çünkü küssünüzdür hala. Resmen bi' barışmışlık yoktur. Işte bu durum insanı arafta bırakır. Kötüdür yani.

zamanla o da geçer.

Öğrenciyken ev arkadaşınla yaşadığın tatsız anların sonrasında, bu konuşamama durumu ortaya çıkar genelde. Ama iki tarafta birbirine saygı ve sevgi duyuyorsa, elbet eskisi gibi şen şakrak dolu geçen zamanlara döneceklerdir.
Kıç yırtmaya gerek yok yani.

konuşmama nedeni unutulamıyordur.