bir oluyu ozlemek

vefat eden anneanneyi ve dedeyi özlemek.

bir daha hic gelmeyecek, gelemeyecek birini ozlemek, her gece yatarken "ne olur bu gece ruyama girsin bari yuzunu goreyim ona soyleyecek cok seyim" var diye dusunmek, yaraya tuz basmak.

iç çürüten bir açlık. çaresizlik.

vefaat eden babanneyi özlemektir.
hele de annenizden bile daha çok emeği varsa üstünüzde çok daha zor...

-uc sene degil otuz sene gecse bile,
-saclarini nasil taradigini, cayini nasil ictigini, hangi gazeteyi okuyup hangi sarkiyi sevdigini bilmesen bile,
-kocaman parmagini kucucuk elinle avuclayip parkta dolastigin zamani hatirlamasan bile,
-mezarinin nerede oldugunu bilmesen bile ozlemektir.

neticede, baba kelimesini henuz soylemeye basladiginda, tanima sansinin hic olmadigi ve olamayacagi, sacma bir kaza yuzunden kaybedileni ozlemektir.

bir de arkasindan rahmetli diye bahsedilen eski sevgililer vardir ki, onlari ozleyenini ben hic gormedim.

vuslatı mümkün özlem.