bir kenardan hayatını izlemek

kendi hayatında söz sahibi, hak sahibi, başrol oyuncusu olmamaktır.
vazgeçmişsindir herşeyden ve herkesten. akışına bırakmaktır bu derler ama gerçek hiçte öyle değildir. akış bile yoktur ortada. sadece zaman geçsin istersin. geçsin de nasıl geçerse geçsin. geçsin ve çabucak yaşlan.. tebessüm etmek bile gelmez içinden yaşlanırken. değiştirecek gücün yoktur. gidenleri geri getirecek gücün yoktur. ayakta duracak gücün yoktur. hatta hayal kuracak gücün bile yoktur artık...

gun oyle yavas gecer ki bogulursun ayrıntılardan film gibi gecer aglak bir film.aksam olsun ve bitsin gün uyumasan da gecsin dersin.
dedikce daha yavas gecer.

hayat denen belgeselde oynadığı sürüngen rolünde senaryonun akışını da merak etmektir. ne bilim. bana öyle geldi.

kendi hayatın hakkında bile söz sahibi olamamak. sürekli başkalarını düşünerek geçer zaman. kendim ne istiyorum, bunu istediğim için mi yapıyorum bi süre sonra sorgulamaktan bile vazgeçersiniz. işte böyle gelmiş böyle geçiyor dersiniz en vazgeçmiş sesinizle. bakışlarınız donuklaşmış, suni gülmeler kalmıştır sadece. sahi siz içten en son ne zaman güldünüz sorusuna cevap vermek için bile bir hayli düşünüyorsanız eğer, kendi yaşamınızın kenarında bile değilsiniz artık.

Öyle asiliz ki, hayatımız bir oyun ama oyuncuları biz değiliz. Biz elimizde altından dürbünlerimizle locadayız.

sadece izlemek değil bazen kendine çelme takmayı, kafa göz dalmayı istemeyi hissettiren durum. boktan.

Hayatla cebelleşmemeyi öğrenmiş, çok sorup sorgulayarak ulu tengri' nin tepesini attırmadan kendini ortaya koymuş ve yaşamına istediği ivmeyi kazandırmış insanlar için sıradandır.

Konfordur.
Huzurdur.