bak ölümler ve sefaletler önümden akıp gidiyor

Şimdi yoksun...
Şimdi ölümümün kararını kendin almak için yokluğunu verdin bana...Ama inan bana yokluğun varlığından daha çok içimde şimdi...Yokluğun varlığından daha çok kaplıyor içimi...Yokluğunla o yaralı ömrünü bana emanet ettin...Yokluğunla ve ölümlerle dolu çocukluğunun kefaretini bana bıraktın...Korkuların bana geçmiş fark etmiyorum bile...Herkesi kendi çıkarları,yükselme,bir yere gelme hırsıyla yanıp tutuştukları için suçluyorum durmadan...Herkesi bencillik ve çıkarcılıkla suçlarken,asıl bencilin kendim olduğunu düşünmekten kaçınsam da,biliyorum ki bencilin tekiyim ben...Başkalarını kendi iç boşluklarını kapatmakla,o gizli yaralarının atışını başkalarını cezalandırarak çıkarmak istediklerini suçlarken asıl ben yapıyorum bunu...O boşluk asıl benim içimde...Başkalarında suçlayıp küçümsediğim o öfke durmadan büyüyen içimdeki o boşlukları çoğalıp geliyor...Başkalarını neyle suçlarsam,işte o asıl benim...
Bak ölümler ve sefaletler önümden akıp giderken ben yalnız seni düşünüyorum.Çünkü sana ihtiyacım var,çünkü ancak seninle mümkünüm...Çünkü tıpkı senin gibi o sonsuz parçalanmış çocukluğumu ancak senin parçalanmış çocukluğunda unutabiliyorum...Yaralarımı senin yaralarında kaybetmek istiyorum...
Ben aşkta hiç cüretkar olamadım.Severken hep korkarak sevdim...Çok severken hep yitirilmekten korktum...Kime bağlandıysam derin bir minnet hissiyle bağlandım...Sevilmeye layık bulmadım hiç kendimi...Severken kırıp incitilmekten korkarak sevdim...Yaralıydı ömrüm...Kimi sevsem onun yaralarını kanatmaktan koktum...Hep yenik,hem bağımlı,hep zayıf başladım sevmeye...Öyle ki bir korkuydu ki,sevgimin doruğunda çıkardı hep ortaya...Bu insan beni nasıl sever,benim gibi birini nasıl alır hayatına,diye düşünürken sevgimden...
Sevgili, sen beni o korkak o güvensiz halimle tanıdın hep... O minnet hissiyle...O sevginden ne yapacağını bilmeyen ve bu yüzden hep kaybeden halimle tanıdın. Keşke birde beni yokluğunda görseydin...O cüretkar, o her zulmü, her zorbalığı yok etmeyi göze alacak kadar korkusuz.Sevgili sen beni kaybedecek bir şeyi kalmamış tanısaydın bir kez...
Adını kimselere söylemeden ölmek isterdim.
Ah sevgilim,sen beni birde ayrıldığında görseydin...
Sen yokken seni çok düşledim...Yaşadığım bu düş kırıklığı yeter bana.O an gördüm seni.Bunu sana hiç sormayacağım,ama yeterki gel.
Çal artık kapımızı...Yanlış arkadaşların seni çok özledi.
Çal artık kapımızı...Yanlış sevgilin seni çok özledi...