herkesin bir an ben lan bu dediğini duyar gibiyim. baba direktir. onunla konuşurken daha rahat olamaz insan. annenin dövmesi durumunda bile gülünüp geçilir ; ama babanın tek bir lafı adama koyar. içine oturur.
(bkz: var böyle bir gerçek)
(bkz: baba ile diyaloglar/#170451)
(bkz: muhatap olmak istemiyorum ama severim keratayı)
insanın babasını başka herhangi bir şeye lüzum olmadan, sırf babası olduğu için sevmesiyle ilgili bir durumdur. üstelik sevgi anlaşmak değildir, nedensiz de sevilir. sanki hep samimi olduklarımızı mı seviyoruz? insan öyle bir yaratılışa sahip ki, bazen bırakın samimi olmayı, tanışmadığımız insanları bile sevebiliyoruz.
38 yaşımda bile başımı babamın dizine ya da omzuna koyup uyumuşluğum vardır.
kimi insan sevgisini dışa vurmaz ya hani aynen öyle. seversiniz ama göstermezsiniz. samimi olamazsınız, çünkü kimseyle samimi değilsinizdir. size doğuştan bahşedilen bu yapı böyle sakatlar çıkarabiliyor arada. haliyle sevginiz iki katı artar sizin de takdir edeceğiniz gibi samimiyet beraberinde sululuk getirir bazen. bakışlarınız anlatır anca sevginizi. ya da karşılıklı tebessüm edilmesi bile sevginizin ne kadar içten olduğunun açığa vurumudur.
toplumumuzdaki her bireyin içinde bulunduğu psikolojidir. her ne kadar babalar inkar etse de çok açık ve net olan bir gerçektir.
(bkz: tanrı sevgisi)
(bkz: korku)
cok fazla yakın olmamanın getirdiği bi saygı vardır babalarla evlatları arasında. yüzgöz olamadığından da az buçuk korkarsın tabi.

ama ne sen ondan haberdarsındır ev içinde ne o senden. müdahalenin olmamasından kaynaklı bi sevgidir adeta.

annenle daha çok kavga edersin mesela. bağırır-çağırır, eline geçen her üç boyutlu cismi şevkatle(!) kafana fırlatabilir. ama baban bağırmaz. sadece buz gibi bi ses tonuyla konuşur.ama o ses tonu nası oturur insanın içine.
oğul: goooooooll.
+baba: ziktir lan.
oğul: seni seviyorum babam. (bkz: evet yaaa)
baba olduğu içindir.
(bkz: aa bu ben değilim)
(bkz: babayla kanka olmak)
babayla anneyle olduğu gibi yüzgöz olmamaktan kaynaklanır.
onlar olmayınca da anneler hiç çekilmez.
çok sevdiğini kaybedince daha da çok anlamak.