babaya ayakkabı almak

nedense her zaman mutluluk verir.

çünkü babalar genelde en son ayakkabılarını düşünüyorlar. yani her emeğini evlatlarına harcayan baba çoğu zaman kendine çok az şey bırakıyor. ayakkabısı eskise bile önceliği başka şeylere vermek zorunda hissediyor kendini. dibindeki deliği gizleyebiliyordur. sebep budur belki.

sanırım ne zaman babama bir şey alma gereği duysam önce ayakkabıya davranıyorum. ayağındaki sapasağlam olsa bile...

en asil duygulara sahip insanın yapacağı eylemdir. o ayakkabıyı alırken babanın ayağında olduğunu hayal etmek, onun ayaklarını sıcak tutacağını, terletmeyeceğini, onun çok beğeneceğini düşünmek huzurların en güzelidir. yıllarca usanmadan, yılmadan o öpülesi ayakları üzerinde ne işlerde çalıştı kim bilir çocuklarına yiyecek bir şeyler götürmek için. şimdi o ayaklara bir kırıntı kadar ödenen vefa borcudur.