aşk çıkmaz sokakta kirlenir

bir babür pınar şiiridir.

Yazıldığı can duvarını kurutur:
"vermek aşkı yaratır" düsturu.
Gönül gözüne bağlanan mendil:
solgun ve sefil
bekler saygıyla inanılmaz kusuru...
Kalbinin rüzgarı doldurur,
açık denizde hoyrat yelkenleri
kendisi kıyıda oturur.

Kaldıkça yeniden filizlenir esaret,
O çok özlenen aşka has suret,
bahçede gül ölürken görülür,
Sadakatin çelik kutsallığı;
kendi çöplüğüne gömülür.
Kölenin bilenmiş antik bıçağı;
ilk düştüğü yerde açar kozunu,
kanar güz ömrün yaralı boynu!

Ekmek teknesine taşır korkusunu,
bedeni tarla sayılan kadının ufku.
Teslim kapısını açar resmi kurum,
açılan o aralıktan girer içeri,
dipsiz kuyuya atılan şiir.
Toprağın sırtında büyür uçurum;
esirdir esir şehirde ahali,
Aşk çıkmaz sokakta kirlenir!

Cümle insanlığı özgür kılarak,
çocuk sevincine kavuşabilir şehir!
Özgür kadın ruhunu bularak,
saf bereketle hayatı emzirebilir!
o dem olduğunda ancak,
aşkın tarihi
insanlığın tarihi olacak...

Aşk yağmurda temizlenmekse eğer
Çıkmaz sokakta kirlenmektir.

aşk, çıkmaz sokaklara girmekse;
girdim,
kirleniyorum seninle,
aklanmak üzere...