avm lerin bankında oturup çevreyi seyretmek

geçen yine bunu yapıyorum, yalnızlık zor zanaat abi..

kentpark tayım ankarada, bir çift var, yürüyen merdivende. yürüyen merdiven de olsaydı hayat yolunda diye düşünürken ben, esas kız esas oğlanın bir basamak altında. esas oğlanın elleri esas kızın yüzünde. şefkatle ve sevgiyle bakıyor esas kız esas oğlana. ben de onlara kıskançlıkla ve sevgiyle bakıyorum.. benim de kız arkadaşım yanımda olsaydı diye her çifte küfürler savuruyorum bir ben duyuyorum ama.

tam yarıya gelmişlerken, yürüyen merdiven arıza yapıyor bir sebeple. esas oğlan bir çabuklukla esas kızı kucağına aldığı gibi aşağı kadar indiriyor. çevredeki 5-10 insan da benimle bakıyor o çifte. sonra esas kız bir öpücük konduruyor esas oğlana. o da sarılıyor kıza. el ele uzaklaşıyorlar beton ruhlar arasında..

yağmur yağsa diyorum, yağsa da ıslansam, onu hatırlasam. yağmurla geldiği bu dünyaya benim satırlarıma da yağmurla gelsin istiyorum. yağmur yağmıyor. asılı damlalar var gökyüzünde. kimsenin göremediği. bir ayrılığı bekleyen yağmur damlaları. bir hüznü bir ölümü bekleyen yağmur damlaları.

ve o yağmur bir gün yağacak. ben mutluluğu getirmesini bekleyeceğim ama.. getirmeyeceğini bilmeme rağmen.

daha dramatik, daha melankolik.