anıtkabir de mozalenin önüne gelince duygulanmak

cehalet cağım olan lise yıllarında cemaat dersanesinin düzenlediği anıtkabir gezisinde, anıtkabir'i gezerken mozalenin karşısına geçince yaşadığım durumdur, nerdeyse ağlayacaktım, millet neredeyse birbirinin üstüne çıkacaktı o kadar kalabalıktı, mustafa kemal'e halkının gösterdiği ilgiyi görünce "işte benim atam" falan demiştim, o zamanlar atatürk'ü tanımıyordum sadece ilkokul bilgilerim vardı, karga kovalaması, yurdu düşmanlardan kurtarması ama şimdi olgunluk çağımdayım öyle düşünmüyorum, gerçi ankara'ya gitsem yine giderim anıtkabir'e ama kabir ziyareti olarak değil turistik gezi olarak...

not: 2010 yılının 23 nisanında ziyaret etmiştim atamızın kabrini, çok zaman oldu ama belki o gün orda olanlar vardır...

şimdi git yine, belki utancından ağlarsın. şu haline. aa pardon bu entry tanım içermeli. utanırsın/dır.

Yas ilerledikce beynin sapkinlastigini gostermektedir.

(bkz: mozole)
iki kitap okursanız neyin nasıl yazıldığını öğrenirsiniz.

insanın duygularının olduğunu gösterir. ama turistik gezi vb. ifadeleri kınıyorum.

kemalistçe bir duygudur.

Ben de gittim ama merak ettiğim için gitmiştim, oyle hiç de duygulanmadım sadece kemalistlerin büründükleri tuhaf hal ve duygulari gözlemlemek komikti.

Gayet doğal bir duygudur. Ulu önderin kabri başında ülkemize yaptıkları, fedakarlıkları ve onun hasretinin verdiği duygudur.
Edit: amk çocuğu niye eksi atıyorsun.