abi ile yanyana çekyatta yatmak

çocukluk yıllarımın en unutulmaz anlarındandır.

ben yatağa işerdim arada bir utanmıyorum söylerken çünkü hastalığım olurdu bazen. 5-6 yaşlarım falan iyi hatırlarım ama. altıma işediğim zaman abimin üzerine de gelirdi çiş çünkü bi işemeye başlayınca mübarek durmazdı. neyse abimle oturma odasındaki çekyatta yatıyoruz. ben gene üşütmüşüm o gün. işeyecem belli yani buyurunuz diyalog;

+abi sen git başka yere uzan ben işeyecem.
-oğlum git tuvalete !?
+korkuyom abi.
-allah allah nasıl korkuyosun olm sen erkek değil misin ?
+ama abi orası karanlık ya kaybolursam ?*
-gel beraber gidek o zaman.
+tamam.

tuvalet bir şekilde bulunur ama ışığa boy yetişmez.

+abi ışığı açsana(o sırada çişim öyle bir bastırıyor ki yani inanılmaz bir acı çekiyorum)
-al açtım. (ışığı açıyor)

tabi açmasıyla birlikte benim abimin üzerine işemem bir oluyor.

sonrası malumdur bir çığlık annem babam apar topar geliyorlar falan gene aynı mesele fakat bu sefer yatağın içinde değil annem derin bir oh çekmişti o gün en azından çekyatı kurtardık diye. sevinmişti kadıncağız.

ben ise hala şoktayım abim beni oracıkta niye dövmedi diye ?

(bkz: anıların depreşmesi)

(bkz: yellenme artık mübarek)