bugün

ankara anıt park'ın orada sabahları koşan amcaların eriştiği bir şey. takdir ediyorum kendilerini, aletleri kalkmıyordur ama en azından vücutlarına bakıyorlar.

edit: aletlerinin kalkmadığı işin şakası tabii, görmeden bilemeyiz.
hep hayalini kurdum ama işten güçten çoluk çocuk derken salmışız kendimizi. haa yine de halısahaya çağırılan kısa boylu kel göbekli adamlardan değilim.

tengir gibi değilim yani. ne kadar dikkat etsekte boş. evde pişen yağlı yemekler çocuklar seviyor diye yapılan pastalar mecbur yiyorsun.
Malliktir.
Köprüden önce son çıkış için önümde hala 2 yıl olduğunu hatırlatır. Spor salonuna senelik üyeligim var ama üşenip gitmiyorum.