babadan fırça yerken evin şekillerini keşfetmek

minnacıkken, sancılı bi çocukluğum varken, peder gene aldı önüne ha geçirdi ha geçirecek tokadı, ama savunma sanatı geliştirmiştim kendimce. saatte 60 km ile gelen bi tokattan tek hamle ile kaçabiliyordum. o zamanlar lakabım "napo lee" idi. pederceğiz öyle laflar söylüyor ki, itin götüne bakıp çıkıyorum.

yok neymiş efendim apartmanı neden yakmışım. çocuğuz işte. sonuçta söndürüldü, sadece merdiven arası kullanılmaz hale geldi. allah allah, benden önemli mi amına koyim?

yok okulda mal gibiymişim, abimler neler yaparken ben yaramazmışım. fıtratım bozuk hamınıskim. tabi bunların hepsini dinlemek sıkıcı ve küçük düşürücü olduğundan. halının desenini, penceredeki çatlakları, kapının kırık kolunu, koltuğunun dikişindeki yamukluğu, odamın girişindeki halının ucunu yakmış olduğum hep gözüme çarptı.

tam "adam ol adam" dediğinde

- o değil de, şu pencereleri boyasak mı

dedim ve tokadı yemiştim. ah ah.