anadolu irfanının bir bok olmadığı gerçeği

şu anki pozisyonuna saatlerce terk döküp, çabalayıp, tırnaklarıyla kazıyarak erişen şehirli mahmut, köylü akrabası yusufun yüzüne vasıfsız, eli iş tutmayan, gurursuz, onursuz, torpile muhtaç, yıkık bir mal olduğunu haykırıyor:


amına koyayım senin yusuf.

karşı komşunun kızı iki aşüfte bakış attı diye, sana aşık olduğunu, her gün senin için güzel giyinip süslendiğini zanneden, akabinde karıyı takip ettiğin bir gün sevgilisi için tüm bu hazırlıkları yaptığını anlayan geri zekalı embesilin tekisin lan sen.