ben bu yazıyı sana yazdım

Nereden başlamalıyım bilmiyorum,
Ölümlerde ne biri teselli edebilir, ne de insan kendi kendine çare olur.

Kimilerine göre yalnızlığını paylaşacak ve zamanı gelince gidecek bir dosttan ibaretsin keşke süreç bende de böyle ilerleseydi.

Benim oğlum gibiydin,üzüldüğümde teselli bulduğum,bir plan yaparken dahil ettiğim,mutlu olduğumda sarıldığımdın.Çok kısa zamanı paylaşabildik , daha neler yaşayacaktık oysa.

Bugün yemek yaptım,dolabı açtım senin için fazladan aldığımız sebzeler var,tezgahın üstünde seviyorsun diye dün sana topladığımız meyveler duruyor.Sırf sana alınmış sana ayrılmış o kadar şey vardı ki.Bir an alışkanlık sana ayırdım maydanozlardan sonra aklıma geldi dün gece bizden ayrıldığın. Hemen kovdum aklımdan düşünceleri.Bir saatte bitecek işleri bir güne yaydım düşünmeye zamanım kalmasın diye.Bahçeye indim merdivenlerde aklıma geldin,sonra balkona çıktım bahçeye gözüm takıldı tekrarevini dağıtmış babam görüp kötü hissetmeyelim diye.Her aklıma gelişinde nefesim daralıyor.Sen de son nefeslerinde böyle mi hissetmiştin?

Ne hastalıklar atlattık seninle,kaç yolculuk yaşadık.hepsini bir şekilde atlattık.Ufacık bir yaranın bu kadar soruna yol açacağını tahmin etmemiştim.Keşke ilk farkettiğimizde götürseydik veterinere pansuman yapmak yerine,küçüklüğüne aldırmadan.Kendimi suçlu görmekten başka yapabileceğim bir şey yok.Yaşlandı öldü desem daha çok gençtin,hastalığın var desem yoktu .O kadar şeye kafa tuttuk birlikte beni neden bıraktın?Son ana kadar güçlü olmaya çalıştın biliyorum son ana kadar yaşamak için uğraştın,son nefesine dek bırakmadın kendini biliyorum ama hep daha farklısını istiyorum.
Uyuduğun köşeyi görüyorum kötü oluyorum,kolumda çizdiğin yere bakıyorum tek kalan bu o da gidecek yakında diyorum.Fotoğrafların ,videoların hariç görebileceğin hiç bir yer yok artık.Yokluğunu görmezden mi gelmem gerek dayanabilmem için ama yapamıyorum.

Seni çok sevdim ve sevmeye devam edeceğim.