liselerde susarak kendini cool sanan çocuk

lise 1′deyken sınıfımaki çocuklar okulun ilk gününden kaynaşmayı başarmıştı. sınıfın içinde aptal aptal hareketler yapıp salak salak konuşuyorlar, birbirlerine saçma sapan lakaplar takıyorlardı. ben ön sıralarda nasıl bir kreşe denk geldim diyerek bıkkın, sıkılmış halde sessizce oturuyordum.
neyse, zaman sonra kendine güvenen bir salak sesli bir şekilde “şu ön sıradaki çocuk neden hiç konuşmuyo lan” dedi, ben yine oralı olmamaya devam ediyorum tabii. bu sırada sınıftaki herkes sustu çünkü akşama kadar sessizliğini bozmamış bir çocuk hakkında konuşuluyordu ve tepkimi merak ediyorlardı. ciddiyim. neyse bir başka fırlama dedi ki “o cool olum, cool olmaya çalışıyor. Rust’cığım çok cool sun.” dedi… sessiz ve yavaşça başımı arkaya çevirip çocuğun gözlerinin içine baktım. herkes de bana baktı, sınıfta bir kaç saniye sessizlik oldu. o çocuk da ne diyeceğini şaşırmış bir halde bana bakıyordu, bakışlarını kaçırana kadar gözlerimi ondan ayırmadım ve en sonunda yanına bakıp salak gibi sırıttı ve oturuş pozisyonunu değiştirdi. önüme dönerken bana aşırı komik gelen bu duruma açıkça sırıtıyordum ve sınıfın sessizliğini koruduğu o an, kendimi gerçekten de aşırı cool hissettiğim bir andı.

bu da böyle bir anımdır.