hayattan bugüne kadar öğrenilen en önemli şey

ne kadar iğrenç, tek amacı mutluluktur insanın!

biri fazla basit düşüncelerle fazla basit bir hayatı yaşarken, diğeri en acı düşüncelerle en zorlu hayatı yaşıyordu. biri dünyaya tarafını belli etmeyi alışkanlık haline getirmişken diğeri kendisine karşı bile tarafsızdı. birinin bıkıp usanacağı kadar çok çevresi varken diğeri yapayalnız.

ne kadar üzücü, bilmemesi özgür olmayanın, sevgisinin bir değeri olmadığını. alışmanın insanca olduğunu söyleyen ve hiçbir şeye alışamayan acaba acı çekmeye alıştığını biliyor mu?

ve doğasında ölümcül bir aptallık olan bir şeyi analiz ediyorum bir yanda. bir yanımda acı, keder, nefret ve sefalet varken bir yanımda huzur, sevgi, merhamet ve mutluluk doluydu. 21. yüzyılda iki süper gücün savaşı gibi tıpkı. ve ben sanki ortalıkta dolanan bir savaş alanıydım.

ben uyanır uyanmaz, sabah güneşi doğmadan çatışmalar başlıyor ve saat gece yarısını geçtikten sonra da devam ediyordu. benim uyumam sanki bu beni yok eden savaşın tek ateşkesiydi.

ama ben uyumayı da sevmiyordum.

(08 aralık 2017 -günlüğüm.)