kafede yalnız oturan insan

nadir görülen insandır. en azından türkiye gibi bi yerde, ben rastlamıyorum. burada benim gördüğüm insanlar dışarıya yalnız çıkmaktan nefret eder, kendimizi öyle ezik bi birey olarak görüyoruz galiba. belki asosyal, belki acınası. ben de öyle görüyorum sanırım. ama bu düşüncenin hastalıklı bi düşünce olduğunu düşünüyorum, kafede yalnız oturan insan olmak isterim ben. ama bi takım toplum baskısı bunu yapmaktan alıkoyuyor galiba beni. mesela yukardaki yazarın "kendisi için cidden kederlendiğim insan tipidir." demesi gibi. bi başkasının sizin hakkında ne düşündüğünü ne kadar önemsersiniz bilmem, ama ben bi başkası tarafından benim hakkımda böyle düşünülmesini kafaya takardım.