ben bu yazıyı kardeşime yazdım

Sensiz bir dünyanın Temelini atıyorlardı.
Elimden hiçbir şey gelmiyordu.
Sen bilmezsin belki sensiz geçecek hergünün ızdırabını.
Evet ölebilirdim benim kalbim senin küçük kalbinin yokluğuna dayanmazdı.
Ben senin ayağındaki çamuru toprağı gördüm yoğumbakım ünitesinde.
Dokunamadım.
Elim uyuştu, beynim uyuştu, nefesimi bile hissetmiyordum.
Sen bilmezsin ablalar kardeşlerinin ikinci annesidir.
O gece Ankara cehennem oldu senden 600 km uzaktaydım.
Yanına gelip seni ilk ben gördüm.
Gözünün kenarından yaş geldi sesimi duymuştun.
Biliyorum ablalar kardeşlerine hep hissettirir yanında olduklarını.
Sen bilirsin seni Nasıl sevdiğimi.
Pişman olmadığım tek şey seni bugüne kadar hiç incitmemiş olmamdı.
Şimdi düşününce sen ölseydin ben senin ATAn kalbini hissetmeseydim belki yanında kendime bir mezar ayırtırdım.
Sen bilmezsin sensiz dünyanın ağırlığını.