ayrılık

birkaç evresi vardır bunun. önce kabullenmeme evresi. insan burda herşeyi reddeder. hayatına önceki gibi devam etmek ister ancak bu mümkün değildir. sonrasında kişinin yalnız kalma dönemi başlar. yalnızlık zaten ayrılığın küçük kardeşi değil midir? bu dönem sadece şaşakınlıkla geçer. kocaman boşluklar yaşanır. hayatla bağlantılar koparmaz umut denen merete tutunur. sonraki evre kabullenme evresidir. yalnızlığın getirdiği duygu ve düşünceler eşliğinde insan ayrlığa kendini alıştırır. burda umuttan eser kalmaz, insan sadece herşeyin boş olduğunu düşünmeye başlar. sonrası kendini avutma evresidir. ayrılığın insanın gözünde hayırlı bir olgu olduğunu düşünür, yaralarına merhem sürmekten başka bişiy değildir elbet. uzun lafın kısası ayrılık sizden çok şey götürür, size çok şey katar.