sözlük yazarlarının itirafları

aylardır hep bunu bekliyordum, içimi buraya dökmeyi.
şu yaşıma kadar çok acılar yaşadım, babasız hayata başlamamdan tut en yakınlarımı birer birer toprağa gömmeye kadar...
tutunacak dal aradım hep, hep güçlü kalmaya çalıştım, hep mutlu gözüktüm, yanımdayken mutsuz olan hiç kimse olmamıştır daha, mutlu etmeyi bildim hep, içimde fırtınalar bile kopsa yanimdakilere yansıtmamak için çok çaba gösterdim, tek derdim buymuş gibi mutlu etmek istedim herkesi.
bir gün çok sevdim, deli divane aşık oldum, tutuldum resmen, arka arkaya rüyalarımda gördüm, her güne onunla başladım,varım yoğum o oldu, sahip oldum ona karşılıksız değildi hislerim, seviyoduk birbirimizi deliler gibi seviyoduk, belki çok görüşemiyoduk, uzaktik birbirimize ama onun özlemiyle yanmak bile öyle mutlu ediyodu ki beni, dünyanın en güzel hissi onu özlemekti, her şeyim oydu adeta, şiirler şarkılar besteledim ona, kitaplar yazdım, kısa filmler çektim, delisi olmuştum artık ondan gayrisini bırak düşünmeyi kız görsem yolumu değiştirecek hale gelmiştim, üstelik tek mesajıma her istediğimi yaptırabilecegim kızlar varken bu hale gelmiştim, her şey iyiydi güzeldi taki biz birlikte aynı şehirde solumaya başlayana kadar, dünyanın en mutlu insanıydik bir süre, her gün buluşuyoruz yağmurlarda islaniyoruz, sırılsıklam sariliyoruz, yatıyoruz filimler izliyoruz uyuyoruz, yani yıllarca hayalini kurduğumuz her şeyi bir bir gerçeklestiriyoruz, bir şey hariç onunla sevişmeyi hiç bi zaman olduğu gibi o zamanlarda da düşünemedim, evleneceğim kadın olsun diye bekledim hep, çünkü o farklıydı benim için herkesten, geçmişimden bir farkı olması gerekirdi, o da bu kararıma saygı duyuyodu aynı hisleri paylasiyoduk, ya da ben öyle sanıyodum, her neyse, şuana kadar anlattığım her şeyin bir yalanlar dizisi üzerine kurulu olduğunu anlamam çok uzun sürmedi, aldatılmıştim, hemde göz göre göre hemde en mutlu olduğumuz zamanlar dediğimiz zamanda, hayaller artık gerçek oluyo dediğimiz zamanda, yıkıldım. dünyalar basima yıkıldı, ağladım saatlerce ağladım, alkole gram ilgisi olmayan ben sarhoş gezdim zil zurna, kurduğum bütün hayaller yalan olmuştu, ona karşı tüm hislerim meğer karşılıksızmiş bilememisim, öyle bir uyutulmuşum ki, öyle bir güvenmişim ki kendimi tanıyamadim, dünyanın en berbat hissidir bu heralde, bütün her şey her şeyin bir anda yalan olduğunu duymak çok ağır bir duygu, herkesten nefret etmek istedim, herkese kin duymak, insanların duygularıyla oynamak istedim, yapamadım... yapamazdım da zaten, ben öyle biri değilim, bunca şeyi yapmasina rağmen Allahtan bulsun bile diyemedim, içim el vermedi, nasılsa Allah büyük kimsenin yanına kalmaz ama ben diyemedim, kötü bir söz bile edemedim ona, haketmemiştim dedim ve gittim. gercekten haketmemiştim...üzerinden yıllar da geçse unutamayacağım ben bunu biliyorum, kimseye güvenemiyorum artık, sağ ayağımın sol ayağıma güveni kalmadı diyo ya halil sezai işte tam o moddayim, hayatım sikildi farkındayim, çare mi? bulamıyorum... hiç kimseyi istemiyorum hayatımda, allaha şükür sağlığım sihatim durumum sıfatım yerinde, ama istemiyorum, çünkü herkes her şey bana onu hatırlaticak, unutamıyorum, affetmek geliyo içimden ama yüzüm yok, gururuma yediremiyorum...
nasıl olucak bilmiyorum, ben bundan sonra mutlu olur muyum? olamıyorum...