herkesi kendinden uzaklaştırmak

Ben kendi hayatımdan anlatayım.
2 yıl önce ben de yaptım bunu. Zaten şehir değiştirmiştim, kimseyi tanımıyordum. Tanımak için de çaba sarf etmedim. 1 tek kişiye merhaba demedim. Hayatımda öyle acılı bir dönem yaşıyordum ki. Kaçmak, kaçmak ve daha çok kaçmak istiyordum. Kimseye içimdeki acıyı söyleyemiyordum, anlatamıyordum. Hala anlat deseniz boğazım düğümlenir. Kalbim yanıyordu ama konuşamıyordum. Yepyeni bir şehirde ve ne yaptığımı bilemez haldeydim.

Ben de sustum. Canım yandığında bağıramadığımdan sustum. Tepki veremediğim için böyle gösterdim tepkimi. 1 yıl boyunca arkamdan konuşulanları duydum, ben ne iğrenç biriyim diyip tüm bunların üstüne bir daha sustum. Sabah okuldan içeri girerdim, tek başıma oturur, kulaklığı takardım. Aralarda ise başımı sıraya koyar üstüme kapşon alırdım. Tüm gün tek kelime etmemek.. sonra eve gelirdim. Bomboş bir ev. Ne bir yemek kokusu, ne ayak tıkırtısı, ne yaşama ait bir şey. Gelir uyurdum. Bir kaç parça şey yer tekrar uyurdum.
Babam dahil, bir günde insanlarla tek kelime konuşmadığımı bilirim. Babam da anlıyordu zaten. Gelmedi üstüme, kendini çok suçladı ama bana belli etmedi. Aramızda korkunç bir soğukluk oluştu o zamanlar hatta. ilk içki, ilk sigara... hep bu dönemden miras kaldı bana. Ben hayatımda böyle iğrenç bir dönem yaşamadım.

Sonuçta ne oldu biliyor musunuz ? iyileştim.
Gerçekten iyileştim. O kadar çok kendimle başbaşa kalmışım ki. Yenilemişim kendimi. Resmen bambaşka bir insan olmuşum. Hayat yavaş yavaş değişti yaz tatilinden sonra. Sonra baktım, çevremde bir sürü insan. Konuşmaya başlayınca herkes benim "nasıl iyi biri" olduğumu anlamış... ölürken kimse yok. Gülerken ise herkes yanında.