dumur olaylar

ortaokul zamanı. anne alışverişe gitmiş babayla başbaşa kalınmış evde. kendisi pek muhabbet edilecek mizaçta olmayan adamımız salondaki 2 kanepeden birinde uzanmış tv izlemektedir. bu sırada minik topumla evde bir iki şut çalışması yapan ben topu bir vuruşta diğer kanepeyle duvar arasına gönderiyorum. akabinde terim soğumadan devam edebilmem için çıkıyorum kanepenin tepesine, sarkıtıyorum tek ayağımı topu zor zar iteklerken kanepenin üzerinde var gücümle debelenip zıplarken babamdan o unutulmaz cümle dökülüveriyor.

"zıpla zıpla öyle aferim, yarın öbürgün çocuğun olmayınca da zıplar durursun ama ne çare."