cemal süreya

eşi zuhal' e yazdığı mektupları okudukça, buğulu bir gülümsemeyle, yüreğine sarılmak istediğim sıcacık insan.

'' öfkem belli olur, coşkum ortaya çıkar da sevincim, üzüncüm dibe akar, orda büyür. yalnız seninle güçlüyüm. sen olmasan bir anlamım olamaz. sev beni. yaşayacağız. her şeyimi sana borçluyum. sana rastladığım sıralar yıkıntılıydım. sen onardın beni. tuttun elimden kaldırdın. ben de ekmek gibi öptüm alnıma koydum seni, kutsadım. (...)

zuhalim, hayat !
hayatımsın.

bir çeşmeye koşar gibi koşuyorum sana anlasana ! ''