sözlük yazarlarının fakirlik anıları

Üniversiteden mezun olacağım. Malum tören yapılacak ve herkesin ana babası gibi bizimkiler de çocuklarının mezuniyet töreninde yanlarında olmak istiyor. iki gün sonra geleceklerini söylediklerinde beni bir telaş sarmıştı. Spor ayakkabım o kadar eskiydi ki annemler görse hemen veryansın edip gidip ellerinde az buçuk kalan paralarını benim spor ayakkabım için harcayacaklardı. Ben de kpss kitabı için ayırdığım parayla şöyle ucuz yollu bir ayakkabı alayım dedim. Çarşıyı alt üst ettim ve sonunda yirmi liraya bir ayakkabı buldum. Eski ayakkabıları da çöp kovasının yanına bıraktım ki belki birisi ihtiyaç duyar da alır diye. Neyse ayakkabıyı aldım ama gelirken toprak yoldan geliyoruz ayakkabı kirlendi. Eve gelince daha önce hiç yapmadığım bir şeyi bok varmış gibi yaptım ve kirlenen ayakkabıyı makineye attım temizlensin diye. Aradan vakit geçti bir baktım ki ayakkabı yok ortada. Haşat olmuş resmen. O an sanki arkamda hüzünlü bir fon müziği.. Kendi mallığıma mı ağlayayım yoksa giden paraya mı,yarın ne giyeceğime mi?. O an çöp kovasının yanına bıraktığım eski ayakkabıyı almak bile geldi aklıma ama artık çok geçti. Biz de mecbur eskimiş iskarpinleri geçirdik ayağımıza.. Ayağımızı sıkan o ayakkabılar ile saatlerce durduk..