perde takmanın stresine dayanamayıp camdan atlamak

benim geçen yüzyılda yaptığım eylem. bugün olsa yapamam ama. artık 6. katta oturuyoruz. o yıllarda zemin katta oturuyorduk sonrada adı değişmiş ama satarken o evi giriş katı diye satmış üstüne de yüksek sıfatını eklemiştik. şuncağız bebeydim annem geldi irfan perdeleri as kurumadan ütüsüyle uğraşmayım bir de dedi. tamam anne dedim beyaz atari vardı onu kapattım annemin kanepeye koyduğu leğenden tülü aldım taktım ortadaki yola (ne denir lan bu kornişdeki yol gibi şeylere?) kolay oldu ama iş ne zaman o kadife perdelere geldi ben bittim. arkadaş kalkmıyor meret leğenden benden ağır. atladım camdan özgürlüğe. perdenin de bir kısmını kendimle camdan sarkıttım tabii. sonra mutfak penceresine koştum ağlar gibi yaparak. anneeee anneeee diye bağırdım. annem şaşkın çıktı cama. ne işin var orda neden ağlıyorsun gibi sorular sordu. anneeaaa perde çok ağırdı düştüm boynum ağrıyor. dedim. büyüyene kadar bir daha perde takma görevi almadım tabii. o gün de sürekli boynuma filan baktı zaten annem. bir hürmet bir hürmet. bütün evin perdelerini taksam o kadar hürmet görmezdim. demek ki neymiş? piç olacaksın arkadaş dünya bunu istiyor.